W 1534 roku, francuski żeglarz Jacques Cartier powrócił ze swojej pierwszej podróży do Kanady. Kiedy Hiszpania łapczywie zagarniała kolejne terytoria w południowej części kontynentu, Cartier miał nadzieję zdobyć północną jego część dla króla Francji.

Już rok później Cartier ponownie był na morzu, prowadząc trzy okręty ze 110 osobami załogi w kierunku Kanady. Jego okrętem flagowym był Emerillon, na którego pokładzie płynęło dwóch indiańskich chłopców, porwanych przez Cartiera w poprzedniej wyprawie i mających mu służyć za przewodników i tłumaczy. Na żaglach Emerillona pyszniły się wielkie, czerwone krzyże Templariuszy.

Płynąc powoli w górę rzeki św. Wawrzyńca, Cartier natknął się na niezwykłej urody wyspę. Wyspa tonęła w zieleni bujnego lasu a w jej centrum wznosiła się wysoka na 230 m. góra. Był to uśpiony wulkan, który lekkim trzęsieniem ziemi dawał od czasu do czasu znać o swojej obecności. Na samym szczycie wulkanicznego wzgórza stała… piramida (!)

Piramida zbudowana była z gliny a jej szczątki, w 1997 roku, odnaleziono podczas prac wykopaliskowych w Montrealu. Miała ona wysokość 30 m. i była czymś w rodzaju centrum religijnego okolicznych Indian. Piramidę tą uważa się za najstarszą zbudowaną przez człowieka strukturę architektoniczną w Kanadzie. Tereny wokół piramidy zwane były przez Indian Hochelaga a oni sami należeli do potężnego plemienia Huronów. Około tysiąc Indian wyruszyło w stronę francuskich statków na powitanie.

Cartier był oszołomiony pięknem góry, widząc w niej perfekcyjne miejsce dla Arki Przymierza (którą ukrywali podobno gdzieś w Hiszpanii zakonspirowani Templariusze). Nadał on wyspie nazwę – Montreal – co oznacza fortecę kryjącą w swych murach święty przedmiot. Cartierowi niestety nie udało się opanować wyspy, bo stosunki z Indianami uległy gwałtownemu pogorszeniu i po burzliwych walkach, Francuzi zostali zmuszeni do podniesienie kotwicy i ucieczki z wyspy Montreal.

Nie dał on jednak za wygraną i w 1541 roku, zorganizował kolejną wyprawę do Kanady – tym razem zdeterminowany by założyć tam permanentną kolonię. Indianie od samego początku powitali francuskich osadników złowrogo. Na nic zdały się palisady i wola przetrwania. Kiedy Huroni złapali i zjedli 35 kolonistów, Cartier raz jeszcze musiał uznać się za pokonanego i powrócić po raz kolejny do Francji.

W obawie podzielenia losu ludzi, którzy próbowali osiedlić się w Nowym Świecie, przez niemalże kolejne 100 lat nie było chętnych do pójścia w ślady Cartiera. Dopiero w 1608 roku, do Kanady dopłynęła następna francuska wyprawa, którą dowodził Samuel de Champlain. Tym razem jego główną siłę militarną stanowili Indianie, którymi dowodzili francuscy oficerowie. Wyprawa Champlaina, mimo, że szczupła miała jeden niewątpliwy atut, którym była broń palna. Jego pierwsze starcie z Irokezami miało miejsce pod Crown Point, który leży w dzisiejszym stanie Nowy Jork. Atakujący Indianie ostrzelani z arkebuzów wpadli w panikę a ich wodzowie zostali zabici. Od tego momentu umiejętność używania nowoczesnych technologii, równoważyła indiańską przewagę liczebną. Champlain zaczął powoli zakładać osiedla wzdłuż rzek św. Wawrzyńca, by wreszcie latem 1611 roku, ostatecznie zdobyć odkryty przez Cartiera Montreal.

Dwóch niezwykle wpływowych uczestników wypraw Champlaina – Jean-Jacques Olier i Jerome Le Royer de la Dauversiere – po powrocie do Francji przeżyło religijną wizję, w której Matka Boska nakazała im zbudowanie świątyni na szczycie wzgórza w Montrealu i postawienie w niej Arki Przymierza. W tej misji natychmiast wsparli ich ludzie, którzy gdy spojrzeć w ich przeszłość, związani byli z tajnymi stowarzyszeniami, których początek można było znaleźć wśród założycieli zakonów Bożogrobców, Joannitów i oczywiście Templariuszy. Po nieudanej próbie założenia państwa Krzyżowców w Palestynie i upadku Katarów i Albigensów we Francji – nieoczekiwanie Kanada miała stać się nową Ziemią Obiecaną a Montreal Nową Jerozolimą.

Autor: Chris Miekina 11-03 2011
www.nowaatlantyda.com