DSC_0016

Rzeźby lodowe

Miasteczko Saint-Côme, byłoby jednym z wielu dziesiątek podobnych i nie wyróżniających się miasteczek w całej prowincji More »

_DSC0042

Indiańskie Lato

Wyjątkowo ciepła temperatura w ciągu października wystarczyła, by wszyscy zaczęli mówić o Indiańskim Lecie. Czym rzeczywiście More »

huitre

Boso ale w ostrygach

Od wieków ostrygi są wyszukanym daniem smakoszy dobrej kuchni oraz romantyków. Ostryga od czasów antycznych uchodzi More »

ville-msh1

Góra Świętego Hilarego w kolorze dojrzałej dyni

Góra Św. Hilarego ( fr: Mont St-Hilaire) jest jedną z 8 gór (a raczej wzgórz ze More »

24pazdziernika2016Wojcik1

Henryk Wójcik (1947-2018)

Polonia montrealska pożegnała Henryka Wójcika w piątek 07 grudnia 2018 na uroczystej mszy pogrzebowej w kościele More »

Domestic_Goose

Milczenie Gęsi

Wraz z nastaniem pierwszych chłodów w Kanadzie oczy i uwaga konsumentów jest w wielkiej mierze skupiona More »

rok-ireny-sendlerowej-logo

2018 rok Sendlerowej

Uchwała Sejmu Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 8 czerwca 2017 r.w sprawie ustanowienia roku 2018 Rokiem Ireny More »

Parc-Oméga1

Mega przygoda w parku Omega

Park Omega znajduje się w miejscowości Montebello w połowie drogi między Gatineau i Montrealem. Został założony More »

homer-simpson-krzyk-munch

Bliskie spotkanie ze służbą zdrowia.Nowela

Nie tak bardzo dawno temu w wielkiej światowej metropolii na kontynencie północno-amerykanskim w nowoczesnym państwie Kanadzie, More »

Flower-for-mother

Dzień Matki

Dzień Matki obchodzony jest w ponad 40 krajach na świecie. W Polsce mamy świętują 26 maja, More »

DSC_0307

Christo Stefanoff- zapomniany mistrz światła i koloru

W kanadyjskiej prowincji Quebek, znajduje się miasteczko Val David otoczone malowniczymi Górami Laurentyńskimi. W miasteczku tym More »

2970793045_55ef312ed8

Ta Karczma Wilno się nazywa

Rzecz o pierwszych osadnikach polskich w Kanadzie. W kanadyjskich archiwach jako pierwszy Polak imigrant z polski More »

Capture d’écran 2018-04-01 à 20.00.04

Rezurekcja w Parafii Św. Krzyża w Montrealu

W Montrealu oprócz czterech polskich parafii katolickich, zarządzanych przez Franciszkanów jest jeszcze jedna polska parafia należąca More »

Capture d’écran 2018-03-25 à 12.47.16

Wielkanoc w Domu Seniora

W sobotę 24 marca 2018 uczniowie z montrealskiego Szkolnego Punktu Konsultacyjnego przy Konsulacie RP w Montrealu More »

DSC_4819

Gęsie pipki i długi lot do punktu lęgu

Jak się mają gęsie pipki do długiego gęsiego lotu ? A jak się ma piernik do More »

embleme-insecte-montreal

Montrealski admirał

Entomologicznym emblematem prowincji Quebek  jest motyl admirał. W 1998 roku, Quebeckie Stowarzyszenie Entomologów zorganizowało publiczne głosowanie More »

Capture d’écran 2018-03-20 à 15.21.11

XVII Konkurs Recytatorski w Montrealu

W robotę 17 marca 2018 r. odbył  się XVII Konkurs recytatorski w Montrealu. W konkursie brały More »

herb templariuszy

Sekret Templariuszy

Krucjata albigeńska, jaką zorganizował przeciwko heretykom Kościół Katolicki w XIII wieku, zniszczyła doszczętnie społeczność Katarów, dzięki More »

Capture d’écran 2018-03-14 à 17.54.19

IV Edycja Festiwalu Stella Musica

Katarzyna Musiał jest współzałożycielką i dyrektorem Festivalu Stella Musica, promującego kobiety w muzyce. Inauguracyjny koncert odbył More »

800px-August_Franz_Globensky_by_Roy-Audy

Saga rodu Globenskich

August France (Franz) Globensky, Globenski, Glanbenkind, Glaubenskindt, właśc. August Franciszek Głąbiński (ur. 1 stycznia 1754 pod More »

Bez-nazwy-2

Błękitna Armia Generała Hallera

Armia Polska we Francji zwana Armią Błękitną (od koloru mundurów) powstała w czasie I wojny światowej z inicjatywy More »

DSC_4568

Polowanie na jelenia wirginijskiego, czyli jak skrócić zimę w Montrealu

Jest z pewnością wiele osób nie tylko w Montrealu, którym dokuczają niedogodności kanadyjskiej zimy. Istnieje jednak More »

CD-corps-diplomatique

Konsulat Generalny RP w Montrealu-krótki zarys historyczny

Konsulat Generalny w Montrealu jest jednym z trzech pierwszych przedstawicielstw dyplomatycznych powołanych przez rząd polski na More »

Capture d’écran 2018-03-07 à 08.47.09

Spotkania Podróżnicze: Krzysztof Tumanowicz

We wtorek, 06 marca w sali recepcyjnej Konsulatu Generalnego w Montrealu odbyło się 135 Spotkanie Podróżnicze. More »

Capture d’écran 2018-02-24 à 09.30.00

Polsko Kanadyjskie Towarzystwo Wzajemnej Pomocy w Montrealu

Polsko-Kanadyjskie Towarzystwo Wzajemnej Pomocy w Montrealu ( PKTWP) powstało w 1934 roku jako nieformalna grupa. Towarzystwo More »

poutine 2

Pudding Kebecki,czyli gastronomiczna masakra

Poutine jest bardzo popularnym daniem kebeckim. Jest to bardzo prosta potrawa złożona generalnie z trzech składników;frytki,świeże kawałki More »

original.1836

Sir Casimir-rzecz o gubernatorze pułkowniku jej królewskiej mości

Przy okazji 205 rocznicy urodzin przypominamy sylwetkę Kazimierza Gzowskiego (1813 Petersburg-1898 Toronto),najsłynniejszego Kanadyjczyka polskiego pochodzenia – More »

Syrop-klonowy

Kanada miodem płynąca

Syrop klonowy powstaje z soku klonowego. Pierwotnie zbierany przez Indian, dziś stanowi istotny element kanadyjskiego przemysłu More »

Capture d’écran 2018-02-22 à 12.57.23

Nowy Konsul Generalny RP w Montrealu, Dariusz Wiśniewski

Dariusz Wiśniewski jest związany z Ministerstwem Spraw Zagranicznych od roku 1994.  Pracę swą rozpoczął w Departamencie More »

24 marzec 2015

Chronologia sprzedaży budynków Konsulatu Generalnego w Montrealu

20 lutego 2018 roku, środowisko polonijne w Montrealu zostało poinformowane bardzo lapidarną wiadomością rozesłaną do polonijnych More »

Tag Archives: Radosław Rzepkowski

JAN KIEPURA (1902-1966)

369px-Jan_Kiepura_1933

Mija 110 lat od urodzenia Jana Kiepury, wielkiego polskiego śpiewaka i aktora. Wśród polskich śpiewaków okresu międzywojennego cieszył się on największą międzynarodową sławą. Odnosił sukcesy w czołowych teatrach operowych, w salach koncertowych a także na ekranach kinowych. Za zarobione pieniądze wybudował w Krynicy-Zdroju willę ,,Patria”-miejsce nakręcenia kilku filmów pod koniec lat 30-tych. Kiepura  urodził się w 1902 roku w Sosnowcu. Tam zdał maturę i w 1919 r.wstąpił jako ochotnik do I Pułku Strzelców Bytomskich,  biorąc udział  w I Powstaniu Śląskim. Następnie studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim, a jednocześnie uczył się śpiewu u Wacława Brzezińskiego oraz znanego tenora Tadeusza Leliwy. W 1923 roku wystąpił  publicznie po raz pierwszy w Sosnowcu, po czym został przyjęty do chóru Teatru Wielkiego w Warszawie. Od roku 1925 występował już w wielu tytułowych rolach na deskach teatrów operowych Warszawy, Lwowa i Poznania. Zagraniczną karierę rozpoczął  od wyjazdu do Wiednia, gdzie wystąpił w ,,Zemście nietoperza” Jana Straussa w Theater an der Wien. Występował tez w Brnie, i Budapeszcie, a w 1929 r. debiutował w mediolańskiej La Scali w ,,Tosce”Pucciniego.

Pomnik Kiepury w Sosnowcu.

Dzięki tym sukcesom mógł triumfalnie powrócić do Warszawy. Jego występy w stolicy stawały się sensacją i wywoływały fale entuzjazmu. Poza występami w salach koncertowych zyskiwał popularność śpiewając  dla zgromadzonych na ulicy tłumów z balkonu hotelu ,,Bristol”, z dachu samochodów, z okna wagonu.Współpracował jednocześnie z  londyńską Covent Garden,  paryską Opera Comique i berlińską Operą.  Zaczął też robić karierę jako gwiazdor filmowy rozpoczynając współpracę z wytwórniami  hollywódzkimi. Lista filmów z jego udziałem jest długa: ,,Neapol, śpiewające miasto’’ ,,Pieśń Nocy’’, ,,Zdobyć Cię muszę’’, ,,Dla Ciebie śpiewam’’, ,,Valse brillante’’, ,,Kocham wszystkie kobiety’’, ,,Czar Cyganerii’’, ,,Kraina uśmiechu’’. W tym ostatnim filmie występował z poślubioną w 1937 roku Martą Eggerth śpiewaczką i aktorką  (ur.1912 r.), żyjącą do dziś. W 1938 roku zadebiutował w nowojorskiej Metropolitain Opera rolą Rudolfa w ,,Cyganerii,” a następnie w rolach  Don Josego w ,,Carmen” i Księcia Mantui w ,,Rigolettcie”. W latach 1941-42 występował  w Teatro Colon w Buenos Aires, a nieco później na Brodwayu w ,,Wesołej wdówce”. Po wybuchu II wojny światowej  zaangażował się jako ochotnik,  przybył do Lille i aby wesprzeć polskich emigrantów koncertował w ośrodkach polonijnych we Francji. W 1940 roku był w Montrealu, gdzie jako polski patriota przyjęty został w domu ,,Białego Orła”.

Polski pociąg Euro Night Jan Kiepura.

Po wojnie Kiepura występował w Anglii, Francji, we Włoszech i Niemczech. Nie odmawiał nigdy prośbom o występy na cele społeczne. Miał otwarte serce dla zdolnych ale ubogich studentów którym pomagał.W 1948 roku wrócił do Europy i osiedlił się na 6 lat w Paryżu. Odznaczał się ogromną pracowitością. Świadectwem tego są  jego nagrania. Operowanie oddechem w arii z ,,Turandot”, brawurowa kadencja  arii z ,,Rigoletta”, pełna temperamentu Tarantella Rossiniego czy fenomenalne piano w piosence ,,Ninon” to majstersztyki jego kunsztu. W Polsce wystąpił po raz ostatni w 1959 roku.

Za zasługi na polu sztuki i promocji kultury polskiej za granicą został odznaczony w 1935 r. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski a także belgijskim Wielkim Krzyżem Leopolda I. Jeszcze dwa dni przed śmiercią występował na koncercie polonijnym w Portchester. Zmarł nagle 15 sierpnia 1966 roku w Harrison pod Nowym Yorkiem. Wielki śpiewak pochowany został na Powązkach w Warszawie.  Manifestacyjny pogrzeb artysty był świadectwem  jego niebywałej popularności.

Radosław Rzepkowski

POŻEGNANIE IRENEUSZA BOGAJEWICZA

bogajewiczs

18 kwietnia 2012 roku, zmarł w Montrealu Ireneusz Bogajewicz znany nam wszystkim wirtuoz skrzypiec i aranżer. Był osobą dobrze znaną w świecie muzycznym.

Urodzony w 1921 roku w Pniewach koło Poznania ukończył Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną w Poznaniu w klasie skrzypiec wybitnego profesora Zdzisława Jankhe. Już zaraz po wojnie został członkiem Orkiestry Polskiego Radia w Poznaniu i Poznańskiego Kwartetu Smyczkowego (1945), a następnie w roku 1947 wszedł w skład Państwowej Filharmonii w Poznaniu gdzie został koncertmistrzem w sekcji II skrzypiec.

W 1950 roku artysta założył Kwartet Rytmiczny Polskiego Radia w Poznaniu, który oprócz koncertów publicznych prezentował się w cotygodniowych audycjach radiowych na fali ogólnopolskiej.  Współpracował też z legendarną, rozrywkową ,,Poznańską 15-ką Radiową’’ Zygmunta Mahlika. W 1956 r.  I. Bogajewicz przeniósł się do Warszawy  zostając członkiem Filharmonii Narodowej i solistą Estrady Kameralnej przy tej instytucji.  W rok później stał się współzałożycielem bardzo znanego zespołu ,,Warszawskie smyczki’,, który specjalizował się –oprócz koncertów publicznych-w nagraniach płytowych i koncertach radiowo-telewizyjnych. Dla tego zespołu dostarczał własne kompozycje i liczne aranżacje. Obok wykonawstwa, tworzenie muzyki i aranżacje stały się jego drugą pasją. Oprócz pracy w ,,Warszawskich smyczkach’’ artysta występował na recitalach muzyki klasycznej w Polskim Radio ze wspaniałymi akompaniatorami Jerzym Lefeldem i Tatianą Woytaszewską. W roku 1958 wraz z kontrabasistą Zdzisławem Marczyńskim stworzył jedyny w swoim rodzaju duet: skrzypiec i kontrabasu. Jedyny chyba w Europie tego typu duet występował m.in. w Filharmonii Narodowej, w Instytucie F.Chopina w Warszawie , w Pałacu Działyńskich w Poznaniu itd. wykonując wiele kompozycji, z których upamiętnione zostały w archiwalnych nagraniach Sonaty M.K.Ogińskiego i Z.Wysockiego.  Będąc koncertmistrzem orkiestry Teatru Wielkiego w Warszawie  występował pod dyr.Jana Krenza jako solista-skrzypek na koncertach telewizyjnych. Interpretacje Bogajewicza cechowała znakomita technika, wyczucie stylów, pewność i ogromna muzykalność.

Kolejny okres życia, już na ziemi kanadyjskiej, rozpoczął  w 1965 r. Początkowo artysta przebywał  na kontrakcie występując w sławnej rosyjskiej restauracji ,,Trojka’ w Montrealu. W międzyczasie  wygrał konkurs  na stanowisko skrzypka w Orkiestrze Symfonicznej Montrealu. Doświadczenie muzyczne i organizacyjne wyniesione z Polski zaowocowały w pełni za Oceanem. Bogajewicz rozpoczął pracę jako muzyk sekcji I skrzypiec w OSM, z którą związany był aż do 1985 roku.  Równocześnie występował  jako solista  w cyklach koncertów szkolnych przy Estradzie Kameralnej tej instytucji. Wykonywał tam-obok rozmaitych utworów- również własne aranżacje. W latach siedemdziesiątych był także członkiem Orkiestry Kameralnej Mc Gill oraz konsultantem  muzycznym montrealskiego chóru MRC. W tym czasie zorganizował ,,Cygański Kwartet’’-  oryginalny zespół, który dał się poznać w licznych szkołach, na uniwersytetach, w klubach kultury, w Radio i Telewizji, na Międzynarodowym Festiwalu w Orford itd.  Ale jako Polak nie zapominał Bogajewicz o muzyce z nad Wisły i wykonywał ją nie tylko na koncertach muzyki polskiej ale wplatał ją do programów innych koncertów   w Radio i TV, w Ambasadzie polskiej w Ottawie,w Konsulacie polskim w Montrealu i w wielu salach koncertowych. Interpretacje Bogajewicza, również własnych jego utworów, zostały uwiecznione na płytach Polskich Nagrań ,,Muza’’ i na CD ,,Le Canari’, z aranżacją orkiestrową E.Domańskiego.

Wielkim zaszczytem dla artysty był występ w filmie ,, Le violon rouge’, w reżyserii Francoisa Girarda (1998). I.Bogajewicz zagrał tam rolę Ruselskiego, usiłującego zdobyć ten cenny instrument.

 W imię zasług Ireneusz Bogajewicz, otrzymał z rąk Ministra Sprawiedliwości Kanady Martina Cauchona, Medal Sztuki nadany przez ,,Carrefour des Communautes du Quebec’’

Autor: Radosław Rzepkowski

zdjęcia: internet,2008moviescreenshots.blogspot.com

Sylwetki Polonii: Radosław Rzepkowski – muzykolog, pianista

Image (9)

Radosław Rzepkowski – urodził się w Warszawie. Zamiłowanie do muzyki odkrył w dzieciństwie, gdy z uwagą przysłuchiwał się koncertom muzyki symfonicznej w muszli Parku Skaryszewskiego. Dostrzegając jego wyjątkową wrażliwość na dźwięki muzyczne, matka posłała go na naukę do Państwowej Szkoły Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie. Będąc jeszcze uczniem występował dwukrotnie na koncertach w Filharmonii Narodowej. W roku 1967 ukończył Państwowe Liceum Muzyczne im.Karola Szymanowskiego w Warszawie w klasie fortepianu głównego, u prof. Anny Radziwonowicz. Dzięki jej fachowej wiedzy i dużym wymaganiom zawdzięcza jej najwięcej w opanowaniu gry na fortepianie. Następnie pobierał lekcje fortepianu u Marii Wiłkomirskiej, profesora Akademii Muzycznej w Warszawie, udoskonalając swój warsztat pianistyczny. Równocześnie rozpoczął studia muzykologiczne na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie studiował pod kierunkiem wybitnych profesorów Z. Lissy i J. Chomińskiego.

Po obronie pracy magisterskiej pt: ,, Twórczość fortepianowa Franciszka Lessla’’ otrzymał dyplom ukończenia studiów, w roku 1974. Następnie przeniósł się do Wrocławia gdzie został zatrudniony jako pracownik naukowo-dydaktyczny w Katedrze Teorii i Kompozycji Muzyki Akademii Muzycznej. Prowadził tam w latach 1976-87 wykłady z historii muzyki, literatury muzycznej i seminaria magisterskie. Uczył też w szkołach muzycznych I i II stopnia poznając w praktyce metody nauczania muzyki od samych podstaw. W roku 1983 zadebiutował jako krytyk muzyczny pisząc na łamach gazet wrocławskich cotygodniowe recenzje z koncertów w Filharmonii Wrocławskiej, a także z festiwali muzycznych. Był też redaktorem programowym w Filharmonii Wrocławskiej i przez pewien czas konsultantem programowym Opery Wrocławskiej. W latach 1983-87 należał do sekcji krytyków Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków. W 1985 r. rozpoczął na Uniwersytecie Wrocławskim studia doktoranckie na temat historii Opery Wrocławskiej. Wielokrotnie uczestniczył w krajowych konferencjach naukowych o tematyce muzycznej. Wygłaszał liczne referaty m.in. o powojennej twórczości kompozytorów wrocławskich, o twórczości wokalnej T.Bairda czy muzyce J. Kofflera. Jako współzałożyciel Wrocławskiego Zespołu Kameralnego odbył szereg tournee koncertowych po Europie, występując z muzyką barokową w wielu krajach jak Niemcy, Francja, Włochy, Szwajcaria, Jugosławia.

 

Od 1989 roku Radosław Rzepkowski mieszka w Montrealu i koncentruje się na pracy dydaktycznej i publicystycznej. Jako profesor fortepianu współpracuje z McGill Conservatoire i Conservatoire du Quebec. Koncertuje też jako solista i akompaniator w różnych salach koncertowych, a także na wernisażach, koncertach prywatnych. Jego repertuar obejmuje szeroki wachlarz dzieł fortepianowych, począwszy od XVIII do XX wiek. Jako publicysta opublikował setki artykułów na tematy związane z życiem muzycznym w Polsce i w Kanadzie. Recenzuje występy polskich artystów w Montrealu i opublikował biografie wielu z nich. Jest też autorem Księgi Pamiątkowej na 100- lecie Towarzystwa Białego Orła i Polonii montrealskiej (2002). Jego artykuły można odnaleźć na łamach ,,Metropolu”, ,,Gazety” torontońskiej, ,,Ruchu Muzycznego”, ,,Muzyki 21”, ,, Gazety Robotniczej”, ,, Biuletynu Polonijnego”, ,, La Scene Musicale’’.

Znani muzycy na… ulicy

110517113855483647

Od dawna liczne narody czczą pamięć wybitnych muzyków, którzy już odeszli na zawsze. To uhonorowanie zasłużonych kompozytorów i wykonawców przybiera różnoraką postać. Często sprowadza się do odsłonięcia pomnika, nadania nazwy ulicy czy bulwaru imieniem wybranego artysty.  Stanowi to rodzaj hołdu dla jego zasług, wyrażonego przez władze danego miasta i jego społeczność. W Kanadzie, niestety, nie dostrzega się większego pietyzmu w kultywowaniu pamięci o wybitnych muzykach. Wyjątkiem na tym tle jest miasto Montreal. Metropolia ta wyróżnia się spośród wszystkich innych miast, zarówno kanadyjskich jak i amerykańskich, sporą ilością ulic, bulwarów, placów, noszących nazwiska kompozytorów. Istnieją równocześnie szkoły i parki, którym nadano imiona zasłużonych twórców.

Dla zobrazowania poruszonego tematu wymieńmy te pamiątki które widoczne są w Montrealu. Zacznijmy od kompozytorów europejskich, którzy są hojnie upamiętnieni. Niektórzy z nich doczekali się aż kilku ulic swego imienia. Na czele listy znajduje sie nasz rodak, Fryderyk Chopin. Naliczono aż 10 ulic Chopina, 8 Mozarta, 5 Verdiego, po 4 – Ravela i Wolfa, po 3 – Haendla, Schuberta, Beethovena, Bacha, Wagnera, Rossiniego i Gounoda, po 2 ulice – Straussa i Debussy`ego i po jednej ulicy Elgara, Schumanna, Poulenca, Strawińskiego, Liszta, Mihlauda i Pucciniego. Oprócz ulic istnieją w Montrealu place z nazwiskami następujących kompozytorów : Brahmsa, Gounoda, Poulenca, Ravela, Vivaldiego i Verdiego.

Społeczność Monteralu pamięta oczywiście i o swoich zasłużonych muzykach. Tym, którego czci się chyba najbardziej jest Calixa Lavallee (1842-1891) dyrygent i kompozytor, twórca hymnu narodowego « O Canada » do poematu Adolpha-Basile Routhiera. Na jego cześć nazwano nawet jedną ze wschodnich dzielnic metropolii montrealskiej. Poza tym jego nazwisko noszą 4 ulice i 2 avenue oraz szkoła publiczna.  Uhonorowano również trzech rodowitych montrealczyków. Pierwszy z nich to wybitny pedagog i kompozytor Claude Champagne, który został uwieczniony imieniem sali koncertowej Uniwersytetu Montrealskiego. Drugi zasłużony muzyk  to Wilfrid Pelletier.  Imieniem  tego znakomitego dyrygenta nazwano wielką salę koncertową na 3000 miejsc  na Place-des-Arts, a także  7 ulic i jeden plac. Kolejny montrealczyk, znany kompozytor muzyki symfonicznej, baletowej i filmowej Pierre Mercury został upamiętniony nazwą sali koncertowej, która nosi jego imie w Centre Peladeau. Pelletier i Champagne są także– podobnie jak Lavallee- patronami dwóch szkół publicznych. Innymi patronami szkół są : kompozytor piosenek Felix Leclerc i Guillaume Couture – jeden z pierwszych zasłużonych pedagogów i muzyków w Quebecu. Ten ostatni został także uwieczniony  nazwami trzech ulic. Ponadto ,,swoje” ulice posiadają : skrzypek Alfred de Seve (zm.1927), pierwszy kanadyjski budowniczy organów kościelnych rodem z Quebecu Joseph Casavant (zm.1874), założyciel pierwszej orkiestry symfonicznej w Montrealu J.J.Gagnier (zm.1949), którego imieniem nazwano również jeden z parków. Kolejni patroni ulic w Montrealu to : Alexis Contant (zm.1918), znany kompozytor i Emma Albani (zm.1930), sopranistka światowej sławy. Rudolf Plamondon (zm.1940), tenor operowy światowej sławy doczekał się uwiecznienia w nazwie jednej ze stacji naszego metra. Istnieje też sala koncertowa im. Andre Mathieu,  pianisty i kompozytora zmarłego w 1968 roku. Ten wyjątkowo utalentowany kompozytor nazywany ,,małym quebeckim Mozartem” doczekał się również dwóch ulic swego imienia w dzielnicy Pointe-aux-Trembles i na Mirabelu. Jego utwory fortepianowe popularyzuje wybitny pianista Alain Lefevre.

Autor: Radosław Rzepkowski

 

 

Sylwetki Polonii: Anna Moszczyńska – pianistka, poetka

434702550

 Z muzyką zetknęła się już we wczesnym dzieciństwie, gdyż pochodzi z rodziny profesjonalnych muzyków. Jej dziadek był znanym organistą, uczniem prof. M. Surzyńskiego w Instytucie Muzycznym w Warszawie. Pierwsze lekcje muzyki pobierała u matki w wieku 3 lat. Niebawem zaczęła komponować, a pierwsze swoje utwory zapisywała  własnoręcznie mając 7 lat.  W wieku lat 13 wstąpiła do Państwowego Liceum Muzycznego w Warszawie, na wydział instrumentalny  klasy fortepianu prof. I. Kiriackiej. Szkołę tą ukończyła z wyróżnieniem, po czym została studentką  Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie, w klasie fortepianu wybitnego pedagoga, mistrza kameralistyki  prof. Jerzego Lefelda.

Po ukończeniu -  z wyróżnieniem – studiów,  Anna Moszczyńska wystąpiła na koncercie z orkiestrą Filharmonii Narodowej w Warszawie. Następnie podjęła pracę jako akompaniatorka w Państwowej Szkole Baletowej  oraz w PWSM w Warszawie, na wydziałach instrumentalnym, wokalistyki oraz dyrygentury. Zainteresowana współpracą z wieloma solistami uczestniczyła w Konkursie młodych muzyków w Gdańsku (1967 ). Jako akompaniatorka podzieliła tam 2-gą nagrodę (1-szej nie przyznano) . Aż do opuszczenia kraju  w roku 1981,  A. Moszczyńska koncertowała niemalże w całej Polsce. Jako solistka dawała regularne recitale chopinowskie w Żelazowej Woli i pod Pomnikiem Chopina w warszawskich Łazienkach,  występowała także na Litwie, w Bułgarii i NRD. Po przyjeździe do Kanady,  w 1981 r., podjęła pracę jako akompaniator na Uniwersytecie Montrealskim i w Grande Ballet Canadien. Dawała tez lekcje gry na fortepianie. Jednocześnie brała czynny udział w licznych koncertach polonijnych i ogólnokanadyjskich. Poza Kanadą (m.in. w Montrealu, Rawdon, Ottawie, Vancouver, Victorii, Kitchener) koncertowała w USA – w St.Petersburg, Clearwater, Palm Beach, Fort Laurendale, Sarasota, San Francisco, Takoma, Boston, Platsburgh. Reżyserowała koncerty związane z okresem Bożego Narodzenia i Wielkiego Postu. Udzielała się również grając muzykę rozrywkową w hotelu de la Montagne, w polskiej restauracji ,,Stash’’ oraz restauracji ,,Budapest’’ w Montrealu.

Drugim polem zainteresowań artystki jest poezja. Jeszcze podczas pobytu w Polsce stworzyła Zespół kameralny muzyki i poezji, z którym występowała  regularnie  na imprezach w warszawskim Grand Hotelu. Posiadając wyjątkowy zmysł do improwizacji prezentowała się na licznych koncertach muzyki rozrywkowej. Z tamtego okresu datuje się współpraca z wieloma  artystami estradowymi – J. Pietrzakiem, B. Łazuką, A. Fedorowiczem, B. Koprowskim, S. Przybylską. Spośród aktorów dramatycznych były to takie nazwiska jak D. i M. Damieccy, A. Malec, M. Kalenik, R. Bacciarelli, S. Brejdygant, K. Laniewska i M. Dzienisiewicz – Olbrychska.  Spektakl w reżyserii A. Moszczyńskiej pt: ,,Na dziwny a niespodziewany odjazd poety Konstantego’’ z poezją K. I. Gałczyńskiego i muzyką S. Kisielewskiego, został nagrodzony na festiwalu poezji i muzyki w Łodzi. Artystka organizuje też spotkania poetyckie, na których recytuje własne wiersze. Wydała 3 tomiki  własnej poezji: ,,Emocje’’, ,,Refleksje’’, ,,Impresje’’, DVD pt: ,,Potrzeba ciszy’’ i książkę ,,Dwie miłości’’. Jej wiersze są publikowane w kanadyjskich i amerykańskich periodykach. W 1995 otrzymała dyplom uznania za twórczość poetycką, a jej dwa wiersze znajdują się w Antologii Poetów Emigrantów, wydanej w 1995 r. w USA. Ostatnią jej pracą  był spektakl ,,Całuję Twoją dłoń Madame’’, który przygotowała  w całości od strony reżyserii , scenariusza, scenografii i muzyki.

Autor: Radosław Rzepkowski

Zdjęcia:    http://www.sawsrodnas.ca/

Montrealska Orkiestra Symfoniczna we własnym gmachu

OSM Hall

Założona w 1934 roku przez grupę melomanów i przy poparciu władz Quebecu. Orkiestra Symfoniczna Montrealu dawała początkowo koncerty w szkole Le Plateau i parkach miejskich. Dziś jest jednym z głównych organizmów kulturalnych miasta i nosi z dumą jego nazwę. Jednym z jej pierwszych szefów był zasłużony muzyk Wilfried Pelletier. Wielki rozwój artystyczny orkiestry w  latach powojennych  dokonał się  przy poparciu państwa oraz dzięki nowo przybyłym muzykom pochodzenia europejskiego.  Jednym z głównych architektów restrukturyzacji orkiestry był Igor Markevitch, który w latach pięćdziesiątych stworzył z niej stabilny zespół. Podczas kadencji dyrektora Zubina Mehty (1961-67), orkiestra odbyła w 1962 roku swe pierwsze zagraniczne tournee obejmujące Moskwę, Leningrad, Paryż i Wiedeń. Rok później otrzymała do dyspozycji wielką salę koncertową w centrum miasta na Place des Arts.  Mehta zapoczątkował współpracę orkiestry z Operą Montrealską, wystawiając liczne opery, z których szereg odniosło ogromny sukces. Do rozwoju O.S.M.  przyczynili się także inni dyrygenci którzy czasowo lub okazjonalnie ją prowadzili. : Charles Munch, Otto Klemperer, Bruno Walter, Igor Strawiński, Leopold Stokowski, Leonard Bernstein. W latach  1978-2002 roku dyrygentem i dyrektorem artystycznym był Charles Dutoit, którego zasługi dla  orkiestry są niepodważalne.

Kent Nagano, obecny szef OSM.

Orkiestra daje rocznie (łącznie z festiwalami) około 100 koncertów, ściągając ponad 500 tysięcy melomanów. .

Doskonałość  zespołu została potwierdzona w czasie 40  tournee krajowych i zagranicznych, w tym 30 pod dyrekcją Ch. Dutoit . Orkiestra wyjeżdżała wielokrotnie do Europy i Azji. Niejednokrotnie grała w Nowym Yorku w  Carnegie Hall. W Polsce występowała w roku 1994 dając koncerty w Warszawie i Poznaniu. Oprócz regularnych abonamentowych koncertów  orkiestra oferowała mieszkańcom Montrealu koncerty niedzielne, galowe, w ramach festiwalu Mozart-Plus (w Katedrze Notre-Dame), serie tematyczne (np.Beethoven, muzyka fortepianowa) oraz poranki dla dzieci. Występowała także z koncertami muzyki popularnej w Arenie Maurice-Richard, a w okresie letnim w parkach miejskich. Orkiestra dokonała dotychczas 100  nagrań (Decca, Emi, Philips, CBC),  z których ponad połowa otrzymała nagrody krajowe bądż międzynarodowe. W grudniu 1984 roku   przyznano jej « Disque de Platine » za sprzedaż ponad 100 tys. kopii « Bolero » – Ravela. W  lutym 1996 roku zdobyła nagrodę « Grammy » za « Trojanie » – Berlioza. W  2004 roku otrzymała nagrodę « Juno » za nagranie 5 i 9 Symfonii Szostakowicza.W 2008 otrzymała Grand Prix za wykonanie opery O.Messieana ,,Św.Franciszek z Asyżu”. Zbiegło się to z 75 rocznicą istnienia zespołu. W kwietniu 2002 roku Charles Dutoit ustąpił z funkcji dyrektora artystycznego wskutek nieporozumień z orkiestrą. Na jego miejsce mianowano Kenta Nagano, dyrygenta japońskiego pochodzenia.

U ubiegłym roku orkiestra doczekała się wreszcie po 30 latach oczekiwania, własnej sali koncertowej ,,Maison symphonique.” Gmach ten usytuowany przy rogu ulic Maisonneuve i St-Urbain stał się 6-tą salą kompleksu Place-des-Arts. Może ona może pomieścić 1900 słuchaczy, jest też 200 dodatkowych miejsc za orkiestrą przeznaczonych dla chórzystów lub  słuchaczy.  W trakcie budowy zastosowano najnowsze technologie dla całkowitego wyizolowania  zewnętrznego hałasu, a 70% powierzchni wykonano z drzewa bukowego, co wspaniale wpływa na akustykę.

Sala ma być wykorzystywana  240 dni w ciągu roku. Około 20% budżetu orkiestry pochodzi ze źródeł  rządowych i miejskich,  ale prawie połowa to wpływy z nagrań (radio, TV) i ze sprzedaży biletów. Pozostała część wpływów pochodzi z corocznej kampanii subskrypcji, dotacji różnych firm  (Air Canada, Esso, Bell Canada) oraz od osób prywatnych. Dzięki swym osiągnięciom, uznaniu publiczności i krytyki, Orkiestra Symfoniczna  Montrealu stała się pierwszoplanową instytucją muzyczną i ambasadorem kulturalnym  całej Kanady. Jest wizytówką i chlubą Montrealu.

Autor: Radosław Rzepkowski

Zdjęcia: internet

Sylwetki Polonii: Edward Domański – dyrygent, kompozytor, oboista

inmystudio

Kompozytor, aranżer, szef chórów, organista, pedagog, kierownik studia nagrań – tak można scharakteryzować postać znanego w środowisku montrealskim muzyka Edwarda Domańskiego. Ukończył on Akademię Muzyczną w Warszawie z wyróżnieniem. Laureat konkursu młodych muzyków w Gdańsku, wieloletni pierwszy oboista Teatru Wielkiego w Warszawie. Od lat związany z parafią św. Michała w Montrealu, w której posługują franciszkanie; on sam i jego twórczość doskonale znane są w kręgach Polonii.

Fot. E. Domański

Jako solista koncertował z orkiestrami symfonicznymi w Poznaniu i w Gdańsku, a ze swoim Triem Stroikowym koncertował w wielu miastach Europy. Następnie przez szereg lat działał w Wenezueli na wielu płaszczyznach sztuki muzycznej. Był tam oboistą oraz dyrygentem gościnnym Orkiestry Symfonicznej w Maracaibo, szefem chóru w prowincji Zulia i dyrektorem artystycznym festiwalu,,El Zulia Canta”, dyrektorem generalnym Centrum Muzycznego ,,Lamas” i profesorem Uniwersytetu Belloso Chacin w Maracaibo.
W 1987 roku osiedlił się w Kanadzie. W swojej twórczości szczególne zamiłowanie wykazuje do muzyki wokalnej. Od najmłodszych lat kierował chórami młodzieżowymi w Poznaniu i Warszawie. Obecnie jest szefem zespołu ,,Ensemble Vocal Universalis.’’
Wcześniej prowadził też ,,Ensemble International de Montreal”-grupę wokalną z którą odbył m.in. tournee do Polski (1993). Znając doskonale możliwości głosu ludzkiego wykorzystuje je w swojej twórczości w pełni w zakresie faktury i artykulacji. Równie biegle posługuje się bogatą paletą orkiestrową. Wiele jego utworów opartych jest na wyszukanych tekstach poetyckich – polskich, francuskich, hiszpańskich, łacińskich. Teksty te o wysokiej wartości literackiej stanowią podstawę dla muzycznej ilustracji. Aby nie zatracić ich wartości semantycznych kompozytor często wprowadza śpiew recytacyjny. Klimat emocjonalny i język poezji rzutuje na ogólny wyraz utworów.

Wielkim wydarzeniem w okresie wenezuelskim była premiera jego ,,Requiem a Bolivar” w Maracaibo(1982). Odbyła się ona w 200 rocznicę urodzin tego wielkiego bohatera w walce o wyzwolenie Ameryki Południowej spod dominacji Hiszpanów. Requiem utrzymane w stylu operowym napisane jest na solistów, narratora , chór mieszany i wielka orkiestrę symfoniczną. Przejmujący i nasycony dramatyzmem utwór odmalowuje życie Bolivara. Służą temu rytmy marszowe zwiększona rola blachy i perkusji oraz bogata kolorystyka. Sukces tej premiery zmobilizował kompozytora do dalszej pracy twórczej.


Większość jego kolejnych utworów powstała w Kanadzie. Wśród nich znajdują się dzieła symfoniczne, wokalne a cappella jak i wokalno-instrumentalne, balety, komedia muzyczna, muzyka filmowa, i wiele aranżacji . W niektórych utworach łączy elementy wokalne, wizualne i taśmę dźwiękowa. Inspirację jego twórczości stanowią problemy ogólnoludzkie, kult przyrody, tematyka religijna , legendy.
Szeroki wachlarz treści i form – mimo niezbyt obfitej twórczości- świadczy o wszechstronności kompozytora. Daleki od radykalizmu posługuje się zapisem tradycyjnym, a jego język harmoniczny mieści się w skali od tradycyjnej harmoniki aż po atonalizm. Nieobce w jego muzyce są efekty sonorystyczne zarówno w warstwie wokalnej jak i instrumentalnej. Chętnie posługuje się też polirytmią dla urozmaicenia przebiegu dźwiękowego. Mniejsze formy wokalne a cappella stanowią majstersztyk w sensie doskonałości formalnej i fakturalnej. Należą tu m.in: Ave Maria de Montreal, Uwertura de Quat sous, Gigue de St.Valentin, Adeste 92, Cantate Ridentes, Michaele Archangele, Tous les jours sont Noel i inne. Każdy z tych utworów posiada swój indywidualny charakter. Natomiast w szerzej rozbudowanych formach wokalno-instrumentalnych (Śpiewogra chrześcijańska, Clamour a la paix, Sonety słowiańskie, Les couleurs de nos saisons, Rondeau) kompozytor wprowadza zróżnicowane środki wyrazowe, które jednakże nie podważają jedności konstrukcyjnej całości.
Na szczególne wyróżnienie zasługują ,,Sonety słowiańskie’’ do poezji Karola Wojtyły. Kompozytor wykorzystał 4 spośród 17 sonetów zawartych w ,,Księdze słowiańskiej” z 1939 r. Każdy sonet posiada niepowtarzalną atmosferę. W ,,Sobótkach” przewijają się motywy góralskie, w ,,Litaniach” zadziwiają nowatorskie rozwiązania harmoniczne, nad ,,Misterium” wznosi się tajemniczy nastrój, a ostatni sonet ,,Pokój idzie” cechuje powaga, nad którą dominuje solo barytonu zbliżone do recytacji. Sporo tu też efektów sonorystycznych.

Ciekawym, nieco teatralnym utworem jest ,,Clamour a la paix” na 4 solistów, 3 chóry i orkiestrę symfoniczną. Powstał on w Wenezueli w 1985 r., a jego wymową ideową jest sprzeciw wojnie i gloryfikacja pokoju. Ukazaniu grozy wojennej służą rytmy marszowe, glissanda orkiestrowe i zwiększona rola perkusji. Motywy arabskie nawiązują do konfliktu bliskowschodniego. Występujące tu śpiewy solowe i chóralne, o podniosłym hymnicznym charakterze, symbolizują wiarę w utrzymanie pokoju.
Przykładem doskonałej synchronizacji muzyki z tekstem jest ,,Śpiewogra chrześcijańska” na solistów, chór i orkiestrę. Utwór składa się z 18 numerów zawartych w 3 częściach. Osnowę tematyczną stanowią problemy współczesnej ludzkości z jej nieszczęściami i upadłością. Filozoficzno-moralizatorską treść ilustruje muzyka o szerokiej skali wyrazowej od powagi do groteski, śmiały język harmoniczny i częste zmiany agogiczne. Autorem tekstu i scenariusza jest Bożena Jankowska. W balecie ,,Leyenda del Lago’’ wprowadza kompozytor chór, a wielce emocjonalna muzyka odpowiada ściśle rozwojowi treści rodem z indiańskiej legendy. W balecie tym na uwagę zasługuje mistrzowskie operowanie wszystkimi grupami instrumentów.

Jednym z bardziej interesujących dzieł wokalnych jest cykl ,,Les couleurs de nos saisons”(Vert, Gris, Blanc, Jaune-Blue). Poszczególne części odmalowują środkami muzycznymi kolejne pory roku. Bardzo zręcznie napisane, pełne polotu i ciekawych współbrzmień dzieło to zaprezentowane zostało w ubiegłym roku na festiwalu zespołów chóralnych w Montrealu. Uroczym utworem jest ,,Rondeau” do poezji A.Moszczyńskiej. Utwór napisany na sopran i taśmę składa się z 4 zróżnicowanych części przeplatanych refrenem: Tworzenie- Fantazja wiosenna-Tworzenie-Zegar-Litania-Tworzenie-Taniec.

Fot. Z. P. Wasilewski

Fot. Anna Ronij Od lewej: Edward Domański, Jan Porowski, Hanna Moszczyńska, Bożena Szara, Barbara Szarek, Krystyna Rzepkowska, Jerzy Adamuszek

Bardzo interesujące są aranżacje Domańskiego. Najczęściej opracowuje on znane utwory klasyczne (Schubert, Bach, Chopin, Kurt Weil etc.) nadając im świeży koloryt. Ogólną cechą muzyki Edwarda Domańskiego jest przystępność, przejrzystość konstrukcji i całkowity brak monotonii. Bogata kolorystyka oraz głęboki emocjonalizm to wyjątkowe walory tej muzyki. Motywiczno-rytmiczne elementy polskiej muzyki ludowej, pojawiające się w niektórych utworach, potwierdzają tożsamość narodową kompozytora. Świadectwem tego jest też czerpanie tekstów z literatury polskiej (Słowacki, Wojtyła, Wysocki, Moszczyńska).

Autor: Radosław Rzepkowski

Montreal – muzyka w Domach Kultury

394533_329540513731227_137432109608736_1284181_1989746616_n

Montreal znany jest z bogatego życia kulturalnego. Niektórzy uważają to miasto za stolicę kulturalną Kanady. Obok « Maisons des Arts », Centrow Sztuki i Centrow Socjo-kulturalnych, doniosłą rolę w krzewieniu kultury spełniają w nim miejskie domy kultury. Stanowią one centrum życia kulturalnego prawie w każdej większej dzielnicy. Pierwszy dom  kultury został otwarty w 1981 roku przez mera Montrealu Jeana Drapeau.

Dom Kultury: Verdun

Obecnie  na wielkim obszarze naszej metropolii takich domów jest kilkanaście. Przyjęły one nazwy dzielnic lub ulic: Cote-des-Neiges, Rosemont, Plateau Mont-Royal, Ahuntsic, Notre Dame de Grace, Villeray, Mercier, Pointe-aux-Trembles, Marie-Uguay, Langelier, Frontenac.

Dom Kultury: Plateau-Mont-Royal

Poza bibliotekami, salami kinowymi, centrami informacji, salami wystaw, posiadają   sale prób i sale koncertowe przeznaczone na imprezy muzyczne. Spośród różnych form muzykowania  największe pole przyznaje się tam   muzyce wokalnej.

Dom Kultury: Marie-Uguay

Od pierwszych lat istnienia placówki te angażowały młodych wokalistów, którzy zyskiwali później szerszy rozgłos. Ci młodzi, zapaleni artyści, szukający konfrontacji z publicznością i doświadczenia korzystali więc chętnie z możliwości występu na estradzie. Taka prezentacja uwieńczona sukcesem pozwalała im szybciej i pewniej wkroczyć na rynek koncertowy. Dlatego w ramach promocji talentów domy kultury angażują  często śpiewaków-stażystów z Atelier Opery. Popularnością cieszą  się też koncerty jazzowe. Niektóre placówki zawarły  porozumienie z Conservatoire de musique w Montrealu, które rekomenduje bardziej utalentowanych uczniów. W ten sposób publiczność ma okazję  do odkrycia nowych talentów.

 Dom Kultury: Pierrefonds-Roxboro

Każdy dom kultury  stanowi samodzielną jednostkę, ale wszystkie utrzymywane są przez władze miasta. Obok koncertów muzyki wokalnej organizują one  koncerty muzyki instrumentalnej, recitale fortepianowe, wieczory poetycko-muzyczne, spektakle dla dzieci i inne imprezy. Rolę domu kultury spełnia też słynna Chapelle historique du Bon Pasteur która może pochwalić się posiadaniem wspaniałego fortepianu koncertowego firmy Fazioli. Rozpowszechnioną  metodą rezerwacji miejsc są tzw. laissez-passez (przepustki) o które można starać się na tydzień przed imprezą. W przypadku braku potwierdzenia rezerwacji do 10 minut przed rozpoczęciem imprezy, miejsce anuluje się. Ta formuła przyjęła się zresztą i w innych salach koncertowych, wydaje się dobrze funkcjonować i sale są zwykle pełne.

Dom Kultury: Montreal-Nord

Ażeby wystąpić na koncercie artysta musi zgłosić się do dyrekcji domu kultury lub Wydziału Kultury miasta Montreal. Powinien przedłożyć podanie i projekt programu, przedstawić swoje  dotychczasowe osiągnięcia i nagrania. Wymagana jest również  obecność zainteresowanego na audycji kwalifikacyjnej.

Dom Kultury: Mercier

Sale koncertowe w domach kultury są raczej intymne, liczą 150-300 miejsc. Nie są więc przystosowane do organizowania wielkich imprez. Często koncertowi towarzyszy słowo wiążące konferansjera.  Wprowadza on w epokę, przybliża sylwetki kompozytorów, co  stanowi ważny element koncertu. Zapowiedzi imprez można odnaleźć w prasie codziennej, tygodniku « Voir » i w « La Scena Musicale » a także w biuletynach informacyjnych poszczególnych placówek. Imprezy są finansowane z budżetu miasta, niekiedy dotowane przez prywatnych sponsorów. Dlatego są one w większości bezpłatne co sprzyja szerszemu upowszechnianiu kultury muzycznej wśród mieszkańców Montrealu.  W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat domy kultury utrwaliły swe ważne miejsce w życiu i sercach montrealczyków. Wykonują one doskonałą pracę w krzewieniu kultury wychodząc na przeciw oczekiwaniom społeczeństwa. Obliczono że w sumie  organizują 1000 spektakli i setki wystaw rocznie!  Należy im życzyć dalszych sukcesów w pracy na tym polu.

Dom Kultury: Cote-des-Neiges

Autor: Radosław Rzepkowski

Zdjęcia: internet