DSC_0016

Rzeźby lodowe

Miasteczko Saint-Côme, byłoby jednym z wielu dziesiątek podobnych i nie wyróżniających się miasteczek w całej prowincji More »

_DSC0042

Indiańskie Lato

Wyjątkowo ciepła temperatura w ciągu października wystarczyła, by wszyscy zaczęli mówić o Indiańskim Lecie. Czym rzeczywiście More »

huitre

Boso ale w ostrygach

Od wieków ostrygi są wyszukanym daniem smakoszy dobrej kuchni oraz romantyków. Ostryga od czasów antycznych uchodzi More »

ville-msh1

Góra Świętego Hilarego w kolorze dojrzałej dyni

Góra Św. Hilarego ( fr: Mont St-Hilaire) jest jedną z 8 gór (a raczej wzgórz ze More »

24pazdziernika2016Wojcik1

Henryk Wójcik (1947-2018)

Polonia montrealska pożegnała Henryka Wójcika w piątek 07 grudnia 2018 na uroczystej mszy pogrzebowej w kościele More »

Domestic_Goose

Milczenie Gęsi

Wraz z nastaniem pierwszych chłodów w Kanadzie oczy i uwaga konsumentów jest w wielkiej mierze skupiona More »

rok-ireny-sendlerowej-logo

2018 rok Sendlerowej

Uchwała Sejmu Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 8 czerwca 2017 r.w sprawie ustanowienia roku 2018 Rokiem Ireny More »

Parc-Oméga1

Mega przygoda w parku Omega

Park Omega znajduje się w miejscowości Montebello w połowie drogi między Gatineau i Montrealem. Został założony More »

homer-simpson-krzyk-munch

Bliskie spotkanie ze służbą zdrowia.Nowela

Nie tak bardzo dawno temu w wielkiej światowej metropolii na kontynencie północno-amerykanskim w nowoczesnym państwie Kanadzie, More »

Flower-for-mother

Dzień Matki

Dzień Matki obchodzony jest w ponad 40 krajach na świecie. W Polsce mamy świętują 26 maja, More »

DSC_0307

Christo Stefanoff- zapomniany mistrz światła i koloru

W kanadyjskiej prowincji Quebek, znajduje się miasteczko Val David otoczone malowniczymi Górami Laurentyńskimi. W miasteczku tym More »

2970793045_55ef312ed8

Ta Karczma Wilno się nazywa

Rzecz o pierwszych osadnikach polskich w Kanadzie. W kanadyjskich archiwach jako pierwszy Polak imigrant z polski More »

Capture d’écran 2018-04-01 à 20.00.04

Rezurekcja w Parafii Św. Krzyża w Montrealu

W Montrealu oprócz czterech polskich parafii katolickich, zarządzanych przez Franciszkanów jest jeszcze jedna polska parafia należąca More »

Capture d’écran 2018-03-25 à 12.47.16

Wielkanoc w Domu Seniora

W sobotę 24 marca 2018 uczniowie z montrealskiego Szkolnego Punktu Konsultacyjnego przy Konsulacie RP w Montrealu More »

DSC_4819

Gęsie pipki i długi lot do punktu lęgu

Jak się mają gęsie pipki do długiego gęsiego lotu ? A jak się ma piernik do More »

embleme-insecte-montreal

Montrealski admirał

Entomologicznym emblematem prowincji Quebek  jest motyl admirał. W 1998 roku, Quebeckie Stowarzyszenie Entomologów zorganizowało publiczne głosowanie More »

Capture d’écran 2018-03-20 à 15.21.11

XVII Konkurs Recytatorski w Montrealu

W robotę 17 marca 2018 r. odbył  się XVII Konkurs recytatorski w Montrealu. W konkursie brały More »

herb templariuszy

Sekret Templariuszy

Krucjata albigeńska, jaką zorganizował przeciwko heretykom Kościół Katolicki w XIII wieku, zniszczyła doszczętnie społeczność Katarów, dzięki More »

Capture d’écran 2018-03-14 à 17.54.19

IV Edycja Festiwalu Stella Musica

Katarzyna Musiał jest współzałożycielką i dyrektorem Festivalu Stella Musica, promującego kobiety w muzyce. Inauguracyjny koncert odbył More »

800px-August_Franz_Globensky_by_Roy-Audy

Saga rodu Globenskich

August France (Franz) Globensky, Globenski, Glanbenkind, Glaubenskindt, właśc. August Franciszek Głąbiński (ur. 1 stycznia 1754 pod More »

Bez-nazwy-2

Błękitna Armia Generała Hallera

Armia Polska we Francji zwana Armią Błękitną (od koloru mundurów) powstała w czasie I wojny światowej z inicjatywy More »

DSC_4568

Polowanie na jelenia wirginijskiego, czyli jak skrócić zimę w Montrealu

Jest z pewnością wiele osób nie tylko w Montrealu, którym dokuczają niedogodności kanadyjskiej zimy. Istnieje jednak More »

CD-corps-diplomatique

Konsulat Generalny RP w Montrealu-krótki zarys historyczny

Konsulat Generalny w Montrealu jest jednym z trzech pierwszych przedstawicielstw dyplomatycznych powołanych przez rząd polski na More »

Capture d’écran 2018-03-07 à 08.47.09

Spotkania Podróżnicze: Krzysztof Tumanowicz

We wtorek, 06 marca w sali recepcyjnej Konsulatu Generalnego w Montrealu odbyło się 135 Spotkanie Podróżnicze. More »

Capture d’écran 2018-02-24 à 09.30.00

Polsko Kanadyjskie Towarzystwo Wzajemnej Pomocy w Montrealu

Polsko-Kanadyjskie Towarzystwo Wzajemnej Pomocy w Montrealu ( PKTWP) powstało w 1934 roku jako nieformalna grupa. Towarzystwo More »

poutine 2

Pudding Kebecki,czyli gastronomiczna masakra

Poutine jest bardzo popularnym daniem kebeckim. Jest to bardzo prosta potrawa złożona generalnie z trzech składników;frytki,świeże kawałki More »

original.1836

Sir Casimir-rzecz o gubernatorze pułkowniku jej królewskiej mości

Przy okazji 205 rocznicy urodzin przypominamy sylwetkę Kazimierza Gzowskiego (1813 Petersburg-1898 Toronto),najsłynniejszego Kanadyjczyka polskiego pochodzenia – More »

Syrop-klonowy

Kanada miodem płynąca

Syrop klonowy powstaje z soku klonowego. Pierwotnie zbierany przez Indian, dziś stanowi istotny element kanadyjskiego przemysłu More »

Capture d’écran 2018-02-22 à 12.57.23

Nowy Konsul Generalny RP w Montrealu, Dariusz Wiśniewski

Dariusz Wiśniewski jest związany z Ministerstwem Spraw Zagranicznych od roku 1994.  Pracę swą rozpoczął w Departamencie More »

24 marzec 2015

Chronologia sprzedaży budynków Konsulatu Generalnego w Montrealu

20 lutego 2018 roku, środowisko polonijne w Montrealu zostało poinformowane bardzo lapidarną wiadomością rozesłaną do polonijnych More »

Category Archives: Muzyka

Pow Wow-Tańce w rezerwacie indiańskim

Mohawk

W dniach 13-14 lipca 2013 odbywa się indianski festiwal Pow Wow w miejscowości Kahnawake. Dla spragnionych prawdziwego kanadyjskiego folkloru przedstawiamy fotoreportaż z ubiegłorocznego wydarzenia. Dzisiejszy podmontrealski rezerwat indian Mohawków  został założony w 1667 roku jako misja Irokezów w Nowej Francji i był nazwany Kentake.Miejscowość ta została przeniesiona w dzisiejsze miejsce i zmieniono jej nazwę na Kahnawakon co w języku Mohawków oznacza :Wśród Kaskad.Wioska indiańska ,gdzie znajduje się dzisiejszy rezerwat indiański ostatecznie została przeniesiona w jej aktualne miejsce w 1762 roku.Termin ;Caughnawaga pochodzący od terminologii holenderskiej i angielskiej służył na określenie tego miejsca.Dopiero w 1970 roku indiańskie centrum kultury,Kanien’kehaka Raotitiokwa wpłynęło aby powrócić do oryginalnej nazwy tej indiańskiej wioski.W 1980 roku rząd Quebecu przyznał rację Irokezom i od tego roku nazwa tego miejsca została zamieniona na oryginalną Kahnawake.  Począwszy od 1985 roku wszystkie tablice drogowe z nową nazwą tej wioski zostały poprawione.W Kahnawake co roku odbywa się festiwal tańców indiańskich w formie konkursu.  Blade twarze są bardzo mile widziane na tym spektaklu :)

http://www.kahnawakepowwow.com/

Autor:Z.P.Wasilewski

Fot:Z.P.Wasilewski

Banana Boat-koncert w konsulacie

Capture d’écran 2013-07-05 à 11.54.32

To męski sekstet wokalny, wykonujący utwory a cappella. Specjalizuje się w tematyce żeglarskiej – czyli popularnie zwanych szantach (interpretacjach  szant klasycznych), także eksperymentuje z innymi gatunkami muzycznymi (kolędy, utwory o charakterze popularnym i jazzowym). Grupa jest członkiem międzynarodowego stowarzyszenia International Seasong and Shanty Association (ISSA). Uczestniczy w wielu koncertach i festiwalach szantowych, piosenki żeglarskiej, muzyki morskiej itp. ich występy to niezły “show” i świetna zabawa.

964653_10201128611117926_126764879_o

Zespół Banana Boat wyewoluował z istniejącej w latach 1993-1994 wieloosobowej formacji o nazwie Jack Steward, założonej przez Maciej Jędrzejkę. W skład formacji wchodzili uczniowie sosnowieckich szkół średnich (głównie IV LO im. Stanisława Staszica i II LO im. Emilii Plater). Celem śpiewającej młodzieży było zorganizowanie żeglarskiej wyprawy wokół Islandii, zaś zespół miał za zadanie wprowadzać potencjalnych uczestników ekspedycji w problematykę kultury marynistycznej i zachęcać ich do uprawiania żeglarstwa. Dodatkowo, Jack Steward miał także pozyskiwać wsparcie sponsorów dla idei ekspedycji. Choć wyprawa nie doszła nigdy do skutku a Jack Steward rozpadł się w roku 1994, Maciej Jędrzejko zaprosił Pawła Koniecznego, Aleksandra Kleszcza oraz Karola Wierzbickiego z poprzedniej formacji do nowego zespołu, który od 1994 roku – już jako kwartet a cappella – przyjął nazwę Banana Boat. W tym składzie zespół zadebiutował na festiwalu Tratwa ’94 i odniósł pierwsze poważniejsze sukcesy, zdobywając – między innymi – Nagrodę Komandora Zbyszka Sowińskiego (1994), nagrodę główną festiwalu Prosiak (1994), oraz wyróżnienie Międzynarodowego Festiwalu Shanties (1996).

W latach 1996-1998 grupa – której członkowie podjęli podówczas studia – zawiesiła działalność, by pod koniec roku 1998 powrócić na estrady szantowe w nowym, pięcioosobowym składzie, który na przełomie roku 2008 i 2009 zasilił nowy bas, Piotr “Qdyś” Wiśniewski”. Obecny skład zespołu jest następujący:

  • Maciej-YenJCo-Jędrzejko, frontman i lider zespołu,
  • Paweł-Konik-Konieczny, kompozytor i wykonawca partii wysokich,
  • Paweł-Synchro-Jędrzejko, autor większości oryginalnych tekstów zespołu i wykonawca partii barytonowych,
  • Tomasz-Mundry-Czarny, aranżer, kompozytor i zespołowy bas/baryton,
  • Michał-Ociec-Maniara, manager Agencji Artystycznej BananaArt.Pl Art a jednocześnie wykonawca partii środkowych.
  • Piotr-Qdyś-Wiśniewski, wykonawca partii basowych.

Obecni członkowie zespołu są aktywnymi żeglarzami. Reprezentują takie środowiska zawodowe jak medycyna, stomatologia, bankowość, prawo, handel i edukacja wyższa. Od roku 1998 zespół Banana Boat zdobył najważniejsze nagrody w ramach polskich festiwali muzyki morza, nagrał dwa albumy, uczestniczył w licznych projektach zbiorowych i nieustannie koncertuje w Polsce i za granicą występując zarówno dla publiczności kameralnych klubów jak i wielkich festiwali.

źródło:Wikipedia

954803_10201128608317856_121415801_nW poniedziałek 08 lipca 2013 w sali Konsulatu Generalnego RP przy 1500 Avenue des Pins o godz.19:30 odbędzie się koncert tego zespołu. Koncert został zorganizowany przez Konsulat RP w Montrealu wraz z organizatorami Festiwalu Polskiego w Montrealu. Wstęp jest bezpłatny.

http://www.montreal.msz.gov.pl/pl/

http://festivalpolonais.com/pl/

 

 

TWÓRCA FESTIWALU W JOLIETTE

lindsay-fernand

  Ksiądz Fernand Lindsay (1929-2009) był znaną  postacią w życiu  muzycznym Quebecu, a  jego największym  osiągnięciem  było   powołanie Międzynarodowego Festiwalu  Muzycznego Lanaudiere w Joliette. Festiwal ten o światowym rozgłosie   przyciąga  od 35 lat najwspanialszych muzyków z całego swiata. Odbywa się w okresie letnim każdego roku w niedaleko położonym od Montrealu miasteczku Joliette i jego okolicach.

fernand_lindsay

 Lindsay urodził się w Trois-Pistoles w regionie Bas-Saint-Laurent.  Wielki wpływ na  rozwój jego osobowości  wywarł  wujek George Lindsay-organista w katedrze montrealskiej i dyrektor konserwatorium w Chicoutimi. W wieku lat 15 wstapił do seminarium duchownego włączając się w działalność środowiska muzycznego. Pobierał tam lekcje gry na fortepianie oraz na organach, klarnecie i fagocie. Pracę pedagogiczną rozpoczął w 1953 r., a równoczesnie zajmował się organizacją koncertów JMC w Joliette. W latach 1954-55 studiował filozofię na Uniwersytecie Montrealskim, a w 1962 roku zorganizował muzyczny festiwal-konkurs dla młodzieży powyżej 17 lat.  Jego laureatom przyznawano stypendia artystyczne  Centrum Sztuki w Orford. Z myślą o uczniach w wieku 9-16 lat stworzył obóz muzyczny w domenie Clercs de Saint-Viateur nad jeziorem Priscault w Saint-Come.  Uczestniczenie w  obozie bylo przez wiele lat ogromną radością dla tysięcy dzieci.  Każdego  poranka słychać było  śpiew chóru którym kierował  ksiądz Lindsay.  W 1965 stanął on na czele założonego przez siebie chóru ,, Des Chanteurs de la place Bouget.’’ Troskliwość i dar pedagogiczny pozwalały nazywać go ,,ojcem duchowym’’ młodych muzyków.  W 1963 roku Lindsay wyjechał do Paryża by kontynuować  na Sorbonie studia filozoficzne, a w  przerwach wakacyjnych   bywał na licznych europejskich festiwalach muzycznych. Wówczas w jego umyśle zakiełkowała  myśl  stworzenia w Quebecu międzynarodowego festiwalu muzycznego. Wybór padł na 70 tysięczne  miasteczko Joliette, które posiadało  kilka szkół muzycznych, 3 orkiestry młodzieżowe i odbywały się tam letnie obozy muzyczne. ,,Muzykalność” tego miasta mogła stanowić podatny grunt dla powołania  festiwalu. Realizacja  tych marzeń  dokonała się w 1978 r. Dużą rolę w dopięciu spraw organizacyjnych odegrała cierpliwość, siła przekonywania i charyzmat O.Lindsaya. Na ten rok  zaplanowano  8 koncertów upamiętniających 150 rocznicę śmierci Franciszka Schuberta. Wystąpiła wówczas 16-letnia ,,gwiazda’’ skrzypiec, sławna  dziś Angela Dubeau.

photo_736953_resizeAngele Dubeau,Fernand Lindsay

Tak narodzil się pierwszy, choć jeszcze skromny festiwal. Cenny wkład w organizację  wnieśli  bliscy wpółpracownicy Lindsaya: Rene Charette i Marcel Masse. Koncerty odbywały się w amfiteatrze Cegepu i pobliskich kościołach. W roku 1979 liczba  koncertów wzrosła do 35, a festiwal został oficjalnie uznany przez władze,   wybrano też pierwszą Radę Administracyjną. Stopniowo zaczęły napływać   subwencje rządowe,  które ułatwiały przygotowanie następnych festiwali.  Obecność wielu renomowanych solistów i zespołów  podnosiła prestiż imprezy. Coraz liczniejsza publiczność przemieszczała się wgłąb regionu Launadiere.  W 1987 r.

imagesfestival-lanaudiere

Fernand Lindsay został uznany za ,,osobowość roku’’na polu muzyki,  a Festiwal Lanaudiere stał się prawdziwym motorem rozwoju turystycznego i ekonomicznego dla całego regionu. W roku 1989 wraz z otwarciem nowego amfiteatru na 8 tysięcy miejsc, festiwal nabrał nowych rumienców. Ukończenie tej budowli było ukoronowaniem marzeń F.Lindsaya.

lindsay-fernand

Był on  posiadaczem najwyższych odznaczeń cywilnych w Kanadzie i w Quebecu : l’Ordre du Canada i l’Ordre National du Quebec. Otrzymał też medal JMC. W 2002 wręczono mu nagrodę Gubernatora Generalnego Kanady . Całe  jego życie było  nacechowane poświęceniem  się dla muzyki. Można powiedzieć że muzyka była jego życiem. Poszukiwał bez przerwy nowych dróg jej rozpowszechniania i w ten sposób przyczyniał się do uszlachetnienia  postaw  ludzkich przez sztukę.

Autor: Radosław Rzepkowski

Centrum Sztuki w Orford

Capture d’écran 2013-05-07 à 13.52.03

Miejscowość Orford  kojarzy się na ogół  ze szczytem górskim, wyciągami narciarskimi, pięknymi krajobrazami i kampingami.  Ale  bardziej wtajemniczeni wiedzą że jest tam  również usytuowane Centrum Sztuki organizujące festiwale i letnie obozy muzyczne. Na scenie kulturalnej Quebecu,   ulokowane w sercu parku narodowego  Centrum jest jednym z ważniejszych organizmów propagujących sztukę  muzyczną.Sation-de-ski-Orford

    Jego początki  sięgają roku 1951. Wówczas to pod auspicjami ,,Les Jeunesses Musicales du Canada”  zorganizowano tam  pierwszy obóz muzyczny. Tym samym ziściły się marzenia kilku osób : Allarde-Rousseau, Laurette Desruisseaux-Boisvert, Josepha-Hector Lemieux i Gillesa Lefebvre. Ten ostatni był przez ponad 20 lat dyrektorem Centrum w latach 1951-1972. Jego zasługi dla dynamicznego rozwoju Centrum są niezaprzeczalne. Lefebvre był człowiekiem pełnym zapału, energii i odwagi, wymagającym wiele od siebie i od innych. Jego entuzjazm udzielał się wszystkim, którzy z nim współpracowali. Podczas jego kadencji wybudowano wszystkie główne pawilony, sale przeznaczone do ćwiczeń (tzw.ćwiczeniówki) i rezydencje mieszkalne. Z myślą o koncertach otwarto też w 1960 roku salę koncertową.

blogue_20110704a

      W ramach organizowanych co roku letnich festiwali muzycznych odbywa się średnio 35 koncertów w wykonaniu różnych zespołów i solistów. Ważnym rodzajem działalności Centrum są letnie obozy muzyczne przeznaczone dla absolwentów konserwatoriów i wydziałów muzycznych uniwersytetów. Ich celem jest dostarczenie młodym muzykom skutecznych i pomocnych « narzędzi » dla ich artystycznego rozwoju. Obozy te będące rodzajem stażów muzycznych odbywają sie w lipcu i sierpniu. Stażyści uczestniczą w kursach pod kierunkiem wybitnych pedagogów. Są to staże kilkunastodniowe orkiestrowe, kameralne i klasy mistrzowskie. W tym roku 2013 po raz pierwszy  Centrum oferuje staż muzyki jazzowej na którym wykładać będą najwybitniejsi jazzmani z Kanady.  Stażysci występują też na koncertach, najczęściej darmowych, dla publiczności w sali « Gilles Lefebvre » i innych pobliskich miejscowościach, nabywając doświadczenia estradowego. Występy młodych artystów odznaczają się profesjonalizmem.

img_0364

 Orford stało się niemal obowiązkowym miejscem pobytu dla wielu młodych muzyków. Siłą przyciągającą jest m.in.  międzynarodowa renoma wielu pedagogów prowadzących kursy. Pierwsi profesorowie z zagranicy przybyli tam juz w 1956 roku.Wśród tych którzy wiernie powracali byli:  skrzypek-pedagog Lorand Fenyves,  Terence Helmer (czlonek kwartetu Orford), Janos Starker, Menahem Pressler, Yuval Yaron ( z Uniwersytetu Indiana w USA), Marc Durant, Andre Laplante (solista i profesor Glenn Gould School of Music) oraz wielu specjalistów w dziedzinie instrumentów dętych (czlonkowie OSM).

W roku 1973 w ramach festiwalu odbyły się pierwsze ateliers i koncerty muzyki barokowej w  niedaleko malowniczo położonym klasztorze St.-Benoit-du Lac. Pobyt w Orford  był  zawsze wielce inspirujący dla większości młodych artystów. Od 1981 roku organizuje się koncerty festiwalowe również w katedrze św. Patryka w pobliskim mieście Magog. W latach 1996-99 miały także miejsce konkursy międzynarodowe w kategorii dyrygentury i śpiewu operowego.

l_sabord_59

Dla pełniejszego wykorzystania infrastruktury  i z myślą o turystach otwarto w roku 1995 na terenie Centrum  16 rekreacyjnych domków kampingowych i restauracje. Domki  usytuowane w pięknej, leśnej scenerii przyciągają  w okresie letnim  licznych miłośników muzyki i natury. Natchnienie z piękna górskiej przyrody czerpią tam również artyści sztuk plastycznych, którzy już od roku 1955 partycypują  w stażach ( już po zakończeniu obozów muzycznych).  Ich prace nierzadko zainspirowane są muzyką. Np. Jean Paul Mousseau zainstalował własnego pomysłu lampy w rotundzie sali koncertowej, a rzezba « Vivace » stała się symbolem wizualnym Centrum.  Odbywają się tam   również wystawy obrazów artystów-malarzy i sympozja.

 Autor:Radosław Rzepkowski

zdj∂cia:materiały prasowe

Koncert arystokraty fortepianu w Montrealu-wywiad z Janem Lisieckim

Lisiecki

Choć ma dopiero 18 lat, koncertował już w paryskiej Salle Pleyel, lipskim Gewandhausie i  Carnegie Hall, współpracował z Emanuelem Axem i Yo-Yo Ma, występował dla królowej brytyjskiej Elżbiety II. Mowa o Janie  Miłoszu Lisieckim – pianiście urodzonym w rodzinie polskiej w Kanadzie. Przez kilka lat Lisiecki skupiał uwagę świata muzycznego jako cudowne dziecko. W wieku 9 lat zadebiutował koncertem z orkiestrą. Obecnie nie jest już utalentowanym chłopcem, ale ukształtowanym artystą, mimo młodego wieku zadziwiająco dojrzałym. Krytycy piszą o nim, że jest „unikalnym talentem”, „arystokratą fortepianu”. Porównuje się go nawet do Chopina – czyniono to zwłaszcza w podczas Roku Chopinowskiego (2010), gdyż intensywnie brał udział w obchodach tego wydarzenia jako reprezentant Polski. Lisiecki jest Polakiem, to nie przesada: ma polskie obywatelstwo, posługuje się językiem polskim i podkreśla swoje związki z krajem rodziców.

Picture 6 Młody pianista zdobył już wiele laurów i zaszczytów. Jest laureatem siedmiu międzynarodowych konkursów w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Włoszech i Japonii. Otrzymał wiele nagród i wyróżnień, m.in. „Debut Atlantic”, tytuł „Objawienia” CBC Radio-Canada Musique (2010) i „Jeune Soliste des Radios Froncophones 2011”.

03-43

Narodowy Instytut Fryderyka Chopina wydał płytę z nagraniem dwóch Koncertów fortepianowych polskiego kompozytora, zarejestrowanych na żywo z Sinfonią Varsovią pod batutą Howarda Shelley. Album zdobył prestiżową nagrodę Diapason Découverte (maj 2010). Diapason nazwał Lisieckiego „prawdziwym wirtuozem, o wyrazistym, naturalnym stylu, któremu trudno się oprzeć”. BBC Music Magazine chwalił „Dojrzałą muzykalność Lisieckiego” i jego „wrażliwą i pełną subtelności” interpretację koncertów, które zagrał „z błyskotliwą techniką” i „charakterystycznym patosem”, podkreślając, że „wśród natłoku płyt CD to świeże nagranie jest godne uwagi każdego melomana.”

028947910398-Cvr

IMG_1221

Jan Lisiecki 23 marca tego roku obchodził swoje 18-te urodziny ,mieszka z rodzicami w jego rodzinnym mieście Calgary. Młody wirtuoz z trzyletnim wyprzedzeniem, ukończył w styczniu 2011 szkołę średnią, Western Canada High School w Calgary. Od września 2011 roku kontynuuje naukę w Glenn Gould School of Music w Toronto.

Gil Shaham Yo-yo Ma,Emanuel Ax

Stoją od lewej;Gil Shahan,Yo-Yo Ma,Emanuel Ax,Jan Lisiecki

IMG_0756

Spotkanie z królową Elżbietą II

Montrealczycy będą mieli prawdziwą okazję posłuchać na żywo Jasia Lisieckiego już jutro w Montrealu. Konsulat Generalny RP w Montrealu we współpracy z Orkiestrą Kameralną McGill  zorganizował 6 maja wieczór galowy poświęcony Chopinowi. Koncert odbędzie się w nowym budynku Filharmonii Montrealskiej i jest wielkim wydarzeniem artystycznym w ramach obchodów polskiego narodowego Święta Konstytucji 3 Maja. W programie:

Fryderyk Chopin,Etiudy,Op.10

Stewart Grant,Spring Came Dancing

W.A.Mozart ,IX Koncert Fortepianowy, (KV 271)

10-50

Adres:

Maison symphonique de Montréal | 6 maj 2013,godz.19:30

1600, rue St-Urbain

Wywiad

Zbigniew Wasilewski : Witam Cię serdecznie Jasiu na łamach Kroniki Montrealskiej . Już w ten poniedziałek 06 maja,Montrealczycy oraz Polonia montrealska będzie mogła zobaczyć i usłyszeć  ciebie na żywo w nowiuteńkiej Filharmonii montrealskiej już po raz trzeci jeżeli się nie mylę ? Na wstępie chciałbym się zapytać jakiej marki jest twój ulubiony fortepian i czy podróżujesz ze swoim instrumentem po całym świecie jak to czynił ponoć wielki wirtuoz Rubinstein ?  Na jakim instrumencie będziesz grać w Montrealu ?

Jan Lisiecki: Oczywiście nie podróżuję z własnym fortepianem. Każde spotkanie z nowym instrumentem jest więc dla mnie przygodą, bo każdy forepian jest inny i ma własną osobowość. Bardzo lubię takie nowe przyjaźnie. Nie miałem jeszcze próby w sali koncertowej więc nie wiem kogo tam zastanę, mam nadzieję, że się polubimy.

Z.W :Czy w twojej rodzinie są jacyś muzycy,po których odziedziczyłeś talent ? Dlaczego wybrałeś właśnie fortepian  i w jakim wieku rozpocząłeś lekcje gry na fortepianie ?

J.L: Zacząłem grać mając 5 lat, w mojej rodzinie nie ma tradycji muzycznych.

Z.W : Czy lubisz podróżować i czy nie męczą cię podróże po całym świecie ? Publiczność jakiego kraju zapadła ci najbardziej w pamięci i dlaczego ?

 J.L: Uwielbiam podróże, rodzice zawsze się zastanawiają, czy podróżuję żeby grać, czy gram żeby podróżować. Sądzę, że prawda leży pośrodku. Tak samo jak fortepiany sale i publiczności też się od siebie różnią: czasami wszystko jest wspaniale i wtedy koncert jest magiczny. Czasami to sala zostawia niezapomniane wspomnienia, czasem jest niezwykła cisza podczas koncertu, bo publiczność słucha tak intensywnie. Bardzo miło wspominam swój pierwszy koncert w Polsce, w Warszawie. Sala Filharmonii Narodowej jest bardzo piękna, pełna historii, publiczność rozumie muzykę a poza tym był to pierwszy raz kiedy Babcia i Dziadek siedzieli na sali i słuchali jak gram z orkiestrą. Miałem 13- cie lat i grałem koncert fortepianowy f-moll Chopina na festiwalu Chopin i Jego Europa.

Z.W : W 2015 roku odbędzie się w Polsce XVII-ty Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im.Fryderyka Chopina odbywający się co 5 lat. W histori tego konkursu jest 4 polskich laureatów i nie ma żadnego Kanadyjczyka. Czy będziesz brać udział tym konkursie i który paszport przedstawisz  przy zapisywaniu się na ten konkurs;polski czy kanadyjski ?

 J.L: Nie wiem jak odpowiedzieć na to pytanie. Już teraz mam więcej zaproszeń niż mogę przyjmować, mój kalendarz jest zapełniony do roku 2015, nagrywam z doskonałą wytwórnią płytową i reprezentuje mnie jedna z najleszych na świecie agencji. Co zmieniłby konkurs? Czy w pytaniu jest niewiara w to jak gram? Wygrana w konkursie to przecież dopiero początek i start, a w świecie jaki nas otacza nie  gwarantuje nikomu niczego.

 Z.W : Zauważyłem na twoim profilu facebooka doskonałe zdjęcia,czym jest dla ciebie fotografia,czy jest to wyłącznie hobby,lub czy traktujesz ją poważnie. Mogę ci zagwarantować,że jeżeli nie zarobisz na chleb grając na fortepianie to z pewnością nie umrzesz z głodu pstrykając fotki :)

J.L: Bardzo dziękuję, cieszę sie, że moje zdjęcia się podobają. Dzieki fotografii zauważam swiat i jego piękno, jego odmienność i zbieżność, trwałość i kruchość.

Z.W : Dziękuję serdecznie za ten krótki wywiad poświęcony czytelnikom Kroniki Montrealskiej,życzę wielu sukcesów artystycznych oraz udanego koncertu w Montrealu,w którym przyjmiemy ciebie zawsze z wielką radością

J.L: Serdecznie i z całego serca dziekuje.

Poniżej kilka zdjęć Jasia Lisieckiego:

56482_479976055359069_1999510377_o 56498_468690346487640_794143877_o 332486_499427596747248_1878900991_o 335906_434165289940146_961119629_o 340559_282865981736745_1748318303_o 479042_458509807505694_834703421_o 617098_479975388692469_621434341_o 621226_479975862025755_1970204274_o 901052_554811337875540_1474306078_o

 

Opracował:Zbigniew Wasilewski

Zdjęcia za zgodą Jasia Lisieckiego pochodzą z: http://www.janlisiecki.com/Jan_Lisiecki.html

Leszek Długosz; Śpieszmy się

blog_dz_5062750_7854762_tr_zzzzited
Mamy przyjemność poinformować szanownych czytelników Kroniki Montrealskiej o koncercie Leszka Długosza w Montrealu,który odbędzie się we wtorek 30 kwietnia 2013 w Maison de la Culture Maisonneuve,4200 przy ulicy  Ontario Est w Montrealu. Jest to niepowtarzalna okazja do spotkania z poetą,bardem,legendą artystycznego Krakowa,artystą i współtwórcą pierwszej i oryginalnej formuły krakowskiego Kabaretu pod Baranami. Wywiad z P.Leszkiem Długoszem  jest przewidziany w najbliższych dniach w Kronice Montrealskiej.
81240361
Śpieszmy się, śpieszmy kochać ludzi
Jak poucza nas poeta ksiądz Twardowski Jan
Oni naprawdę tak umieją odejść nagle
Tak nie wrócić, zawieruszyć się na amen
Zatrzeć ślad
Jeszcze się ręce wyciągają jeszcze witać
Mocno jeszcze objąć chcą
A tu już puste miejsca po nich
Fotografie, telefony głucho milczą
Dzień i nocŚpieszmy się, śpieszmy, bo przemija młodość prędko
Ileż prędzej, niż w to sama wierzyć chce
I mija gdzieś ta łatwość serca, z którą kiedyś
Tak w nieznane lekko tak umiało biec
Zagarnie nas wezbrany nurt
Pochyli nas powaga dat
I w wirze tylu tylu spraw
To porzucimy, zapomnimy
To co naprawdę ważne było w nasŚpieszmy śpieszmy się,
Bo krucha jest materia naszych dni
Bo śnią się szare coraz bardziej puste sny
Bo zasypiają serca w nas
Nie zbudzą się któregoś dnia…Śpieszmy się, śpieszmy, żeby zdążyć, żeby rozdać
Ten majątek serca z tylu tylu lat
Po co nam dźwigać taki ciężar
Aż na tamtą stronę świata
Po co nam to wszystko z sobą, po co brać?O niech to lepiej tu zostanie
Nasze myśli, radość oczu, czułość rąk
Bo jeśli z nas ma coś ocaleć, to niech innych
Pamięć o nas, niech nam będzie tak jak schronŚpieszmy się, śpieszmy kochać ludzi
Tych realnych, niezmyślonych
Ale takich jacy wokół, jacy są
Umiejmy sobie to wybaczyć, że nie lepszych
Nie piękniejszych dał nam tu nawzajem los
Serdecznym ciepłem się podzielmy, obdarzmy światłem
Co w nas może jeszcze drga?
Bo gdy gęstnieje mrok pod wieczór ono niech
To światło, niech wspomaga nas, prowadzi nas…

Śpieszmy, śpieszmy się ,
Bo nieustannie wieje ten – wiadomy wiatr
Bo nawet to skąd wiedzieć
Skądby wiedzieć nam – która z miłości naszych
Właśnie… Może jest już tą ostatnią

blog_dz_5062750_7854762_tr_zzzzited
Śpieszmy się, śpieszmy kochać ludzi
Jak poucza nas poeta ksiądz Twardowski Jan
Oni naprawdę tak umieją odejść nagle
Tak nie wrócić, zawieruszyć się na amen
Zatrzeć ślad
Wystarczy wiatru nagły poryw, jedno słowo
Nieostrożny czasem gest
Zostają głuche telefony
Krzesła stoły
Lampy
Okna
Za oknami pochylone cienie drzew…
Autor: Leszek Długosz

Tanya Tagaq z Nunavut

800px-Flag_of_Nunavut.svg

Nunavut jest terytorium Kanady, które zostało utworzone w 1999 z terenów Terytoriów Północno-Zachodnich. Nunavut w inuktitut oznacza „nasz kraj”. Nunavut graniczy od zachodu z Terytoriami Północno-Zachodnimi od południa z Manitobą. Posiada też południową granicę morską z Quebekiem i Ontario (przez Zatokę Hudsona i na wschodzie poprzez Cieśninę Davisa,Naresa i Morze Buffina z Grenlandią. Terytorium zawiera wody i lody dochodzące do bieguna północnego.  Ustawa o Nunavut, została uchwalona przez Parlament Kanady. Ustawa została przygotowana na podstawie roszczenia Nunavut z 1993. Około 85% ludności terytorium stanowią Inuici. Językiem urzędowym terytorium obok angielskiego i francuskiego są języki inuktitut i inuinnaktun. Całkowita powierzchnia Nunavut to 2 093 000 km. kwadratowych. Stan ludności według spisu z 2000 r. to 31 000 osób.

tlobf-tagaq

Obecnie ma miejsce odrodzenie tradycji śpiewu katajjaq wśród Innuitów w Kanadzie. Ten rodzaj śpiewau przypomina bardziej grę niż styl muzyczny. Kobiety inuickie stoją twarzą w twarz i śpiewają wykorzystując wzajemnie swoje usta jako rezonatory. Pierwsze kontakty z białym człowiekiem Inuici doświadczyli już w drugiej połowie XVIII wieku a na ile przybrały one w wieku XX. Głównym motorem kontaktów zachodniej cywilizacji była chrystianizacja i kolonizacja tych terenów. Niestety kontakty te, poprzez narzucenie innego systemu wartości spowodowały niemalże całkowitą zagładę Inuitów. Dziś już nikt nie mieszka w igloo, a wszelkie przedmioty związane z tradycją inuicką można spotkać praktycznie w muzeach. W kwietniu 2000 roku, po latach pertraktacji, utworzono terytorium Nunavut. Nie jest on obszarem zupełnie niezależnym od Kanady, ale jego mieszkańcy cieszą się względną autonomią, posiadają swój samorząd. Obszar Nunavut pokrywa prawie połowę Terytorium Północno-Zachodniego.
Inuit w języku Indian Algonquin znaczy Eskimos, co można przetłumaczyć jako “jedzący surowe mięso”. We współczesnej Kanadzie, mając na myśli Inuitów używa się raczej formy inuk, a ich językiem jest inuktituk, co również niesie ze sobą inne dodatkowe znaczenia. Inuk oznacza również człowieka wolnego, wyróżniającego się poprzez przynależność do kultury Inuitów, żyjącego w zgodzie z naturą, zajmującego się polowaniem i rybołóstwem.
Inuici stworzyli szczególny typ śpiewu gardłowego, różniący się od odpowiednika z Mongolii czy obszarów Tuwy. Ciekawostką jest to, że sposób śpiewu gardłowego u ludów Wschodniej Syberii jest bliższy inuickiemu niż typ mongolski. Można się o tym przekonać porównując na przykład śpiew gardłowy ludu Ainu z Północnej Japonii ze śpiewem Inuitów.

TanyaTagaqGillis2007-crop

Pomimo obowiązującego przez dziesięciolecia zakazu śpiewu gardłowego, wprowadzonego przez chrześcijańskich księży, jego tradycja przetrwała w wielu regionach Kanady. Dopiero zniesienie zakazu spowodowało w ciągu ostatnich 20-30 lat wielką ekspansję tego typu śpiewu na cały obszar zamieszkały przez Eskimosów. Główne regiony jego występowania w Kanadzie znajdują się na północ od prowincji Quebec (gdzie zwany jest katajjaq), na Wyspie Baffina (pirkusirtuk) i w Obszarze Nunavut (nipaquhiit). Niestety na Alasce tradycja śpiewu gardłowego zupełnie zanikła a na Grenlandii nigdy się nie rozwinęła w takiej formie jak w Kanadzie.

tumblr_ldi05ggB7Z1qc9y8qo1_500

Rosnące zainteresowanie śpiewem gardłowym w społecznościach lokalnych zaowocowało zwołaniem we wrześniu 2001 roku pierwszej w historii konferencji poświęconej temu tematowi, która miała miejsce w Puvernituk na obszarze Nunavut. Na konferencji przedstawiono różne typy śpiewu występujące w Kanadzie.
Czym wyróżnia się inuicki śpiew gardłowy? W tradycji eskimoskiej istnieje forma gry wokalnej, które poprzez swoje brzmienie, modulację, lekkie chropowate dźwięki i sposób oddychania upodabnia je do śpiewu gardłowego znanego z Mongolii i Tuwy. W trakcie gier wokalnych oprócz śpiewu gardłowego wykorzystuje się zwykły głos regularny. Tradycyjnie grami wokalnymi zajmowały się kobiety, które były zatrudniane do zabawiania dzieci, podczas gdy mężczyźni byli na polowaniach (czasami do miesiąca lub dłużej). Jak już wcześniej wspomniałem, śpiew gardłowy był wykonywany przez dwie osoby lub więcej, które śpiewały razem. Wyglądało to mniej więcej tak: naprzeciwko siebie stawały lub przykucały dwie kobiety. Jedna z nich z odpowiednim wyprzedzeniem wyśpiewywała powtarzający się krótki rytmiczny motyw, podczas gdy druga, swoim innym rytmem szybko wypełniała powstałe w ten sposób luki.

up-tagaq

W dzisiejszych konkursach wokalnych uczestnicy trzymając się za ramiona stoją naprzeciw siebie i wykonują coś w rodzaju tańca polegającego na balansowaniu z prawej na lewą stronę ciała. Uczestnicy próbują pokazać swoje zdolności wokalne poprzez wyśpiewywanie swoich motywów. Użyty dźwięk obejmuje głoski składające się na całe wyrazy, jak i również sylaby nie mające żadnego znaczenia, budujące jakby tło. Powszechnie przedstawiają one dźwięki natury: płacz zwierząt, śpiew ptaków lub odgłosy życia codziennego. Pieśni te nie mają swoich tytułów i tak naprawdę identyfikuje się je poprzez pierwsze użyte słowo lub dźwięk. Choć zdarza się, że w niektórych regionach Kanady mają one swój tytuł i opisują jakąś konkretną historię. Dźwięki dobywane są zarówno poprzez wdech jak i wydech. Z tego powodu śpiewak ma doskonale opanowaną metodę oddechową, porównywalną z oddechem permanentnym wykorzystanym przez muzyków grających na instrumentach dętych. W ten sposób śpiew gardłowy może trwać bardzo długo, lecz dla potrzeb konkursu cały występ trwa około trzech minut. Zwycięzcą zostaje osoba, która zaśpiewa z największą liczbą osób.

6185999758_c2dd28b41f_z

Tanya Tagaq uchodzi za najsłynniejszą i najbardziej znaną kanadyjską śpiewaczką, która wykonuje tradycyjny śpiew inuickich kobiet, polegający na wydobywaniu rytmicznych dźwięków z krtani (w ang: Throat singing) czyli gardłowy śpiew. Zaczęła śpiewać w wieku 15 lat i wkrótce stała się popularną uczestniczką festiwali folkowych w Kanadzie, jednak najbardziej znana jest ze swojej współpracy z Bjork (wspólne trasy koncertowe oraz gościnny występ na albumie Medulla). Występowała także z Kronos Quartet i Shooglenifty.

Opracował:Zbigniew Wasilewski

zdjęcia:materiały prasowe

Rok Wagnerowski

wagner-the-ring-1334756958-article-1

Przed 200 laty w roku 1813 urodził się jeden z najwybitniejszych kompozytorów  Ryszard Wagner. Był rówieśnikiem Verdiego, ale jego spojrzenie na przyszłość opery było całkiem inne. Zasłynął jako jej reformator i twórca dramatu muzycznego. Jego  reformatorskie idee zostały wyłożone w  pracach teoretycznych,  a przede wszystkim w rozprawie ,,Opera i dramat”. Przeciwstawiał się w nich stylowi  opery włoskiej i francuskiej, w których treści dramatyczne podporządkowane muzyce schodziły na plan dalszy. Wagner chciał doprowadzić do równowagi wszystkie elementy dzieła scenicznego- muzyki, poezji, gestu, akcji dramatycznej na wzór starożytnej tragedii greckiej. Realizując tę ideę Wagner  przekształcił  tradycyjną formę operową w dramat muzyczny. Kompozytor sam pisał libretta, projektował scenografie i kostiumy, zarządzał maszynerią na scenie i reżyserował, gdyż gest aktorski i dykcja były dla niego równie ważne jak fraza muzyczna.

wagner_1wagner_header

Nośnikiem akcji dramatycznej stało się słowo ujęte w postać tzw. niekończącej się melodii ( unendliche melodie). Zastąpiła ona symetryczne arie znane z  tradycyjnej opery. W miejsce  uwertury  wprowadził Wagner przygrywkę (vorspiel) bezpośrednio powiązaną z pierwszym aktem.  W niej wyeksponował tzw.  motywy przewodnie (leitmotives)  uosabiające postacie, rekwizyty, emocje czy cechy charakterów. Odgrywają one najistotniejszą rolę w ujednoliceniu akcji dramatycznej. Jednocześnie zrezygnował ze scen w ramach aktów. Wielkie znaczenie przypisał  potężnej   orkiestrze, której powierzył  rolę ilustracyjną i dramaturgiczną. Bez niej dramaty muzyczne Wagnera straciłyby absolutnie sens. Powiększając orkiestrę  wprowadził nowe instrumenty, m.in.tubę wagnerowską. Natomiast bardzo oszczędnie posługiwał się chórami.  Długie partie solistyczne i dialogi wymagają specjalnych predyspozycji, stąd nie każdy wokalista może podołać wyzwaniom ról wagnerowskich. Duże zasługi wniósł Wagner w  rozwój neoromantycznej harmoniki, której stopień  schromatyzowania osiągnął  apogeum.

headerimage_01

Do sfinalizowania dramatu muzycznego Wagner dochodził  stopniowo. Jego pierwsze opery ,,Boginka” i ,,Zakaz miłości” nie wykazywały jeszcze znamion nowatorstwa. Pierwszym dojrzałym dziełem była  opera ,,Rienzi”, ale nie wykraczała ona poza schematy wielkiej opery historycznej.  Sukces odniosła następna opera ,,Holender Tułacz” oparta na  skandynawskiej legendzie o przeklętym żeglarzu. Dowodem mistrzostwa jest chociażby uwertura, a wprowadzenie motywów przewodnich zadomowiło się na stałe w jego dziełach. Kolejne dzieło ,,Tanhauser” ukazujące konflikt świata surowych obyczajów i zmysłowych uciech przyjęto z aplauzem. Ideą przewodnią jest – podobnie jak w ,,Holendrze Tułaczu”- wybawienie bohatera przez miłość kobiety. Szereg fragmentów ,,Tannhausera” nosi już znamiona w pełni dojrzałego  stylu kompozytora. Za  przełomowe  dzieło uważa sie jednak operę ,,Lohengrin”. Zniknął  w niej podział na zamknięte ,,numery”, melodyka okresowa ustąpiła miejsca ,,unendlichemelodie”, a technika motywów przewodnich  została przeprowadzona z całą konsekwencją. Ukoronowaniem dążen reformatorskich Wagnera  stała się Tetralogia ,,Pierścień Nibelunga”. Jest to cykl 4 dramatów (Złoto Renu, Walkiria, Zygfryd, Zmierzch Bogów) osnuty na tle  sagi o Nibelungach.

wagner-the-ring-1334756958-article-1

Główną ideą  jest potępienie żadzy władzy i bogactwa oraz apoteoza miłości wyzwolonej z wszelkich więzów moralności. Rozmiarami, monumentalnością wystawy,  wymaganiami scenerii i obsadą orkiestry ,,Tetralogia” przerastała wszystkie dotychczasowe dzieła. Jej  prawykonanie miało miejsce na scenie teatru w Bayreuth w 1876 roku. Został  on  zbudowany specjalnie  z myślą o dziełach Wagnera i  odbywają się tam co roku Festiwale Wagnerowskie. Kwintesencją stylu wagnerowskiego jest 3-aktowy dramat ,,Tristan i Izolda”. Napięcia dramatyczne zostały  tu spotęgowane rozbudowaną chromatycznie harmoniką.

WDW_Wagner_Parsifal

Natomiast ukłonem w stronę tradycji stała się opera ,,Śpiewacy norymberscy”. Można w niej wyodrębnić arie i pieśni, a środki harmoniczne i melodyka uległy uproszczeniu. Ostatnim dziełem Wagnera było  misterium sceniczne ,,Parsifal” oparte na legendzie o świętym Gralu. Zostało ono napisane z myślą o wystawieniu na scenie w Bayreuth. Ryszard Wagner zmarł w 1883 roku i pochowany został w Bayreuth.

Autor: Radosław Rzepkowski