MARIUSZ KWIECIEŃ- wybitny polski śpiewak operowy jest dziś jednym z najbardziej cenionych barytonów na świecie. Urodził się w 1972 roku w Krakowie  i tam ukończył Akademię Muzyczną. Słynie z pięknego aksamitnego głosu, ogromnej muzykalności i silnej osobowości scenicznej. Na scenie odznacza się  dużą swobodą,   potrafi oczarować w barytonowych rolach m.in. amantów wdziękiem i vis comica. Jest  podziwiany  w najbardziej prestiżowych teatrach operowych Europy, Ameryki Pn. i Azji. Na studiach nikt nie wróżył mu kariery operowej, ale dzięki wytężonej pracy  i uporowi  uzyskał światowy rozgłos i stał się rozchwytywanym ,,gwiazdorem”.

Opera Gaetano Donizetti L’elisir d’amore ( Napój Miłosny); Anna Natrebko jako Adina, Mariusz Kwiecień jako sierżant Belcore.

Od wielu lat  związany jest z  Metropolitain Opera w Nowym Yorku partnerując największym  współczesnym artystom (Anna Netrebko, Elina Garanca, Jonas Kaufmann, Laurence Browlee). Na scenie tej  wzbudzał  gorący aplauz wcielając się w   tak wymagające role jak Marcello w ,,Cyganerii” Pucciniego, Germont w ,,Traviacie” Verdiego, Malatesta w ,,Don Pasquale” i Enrico w ,,Łucjii z Lammermooru” Donizettiego, Riccardo w ,,Purytanie” Belliniego, Almaviva z ,,Wesela Figara” i Guglielm z ,,Cosi fan tutte” Mozarta, Escamilio w ,,Carmen” Bizeta. W obecnym sezonie wystąpił w MET wraz z Anną Netrebko (sopran) w ,,Eugeniuszu Onieginie”  Czajkowskiego.Fot: Lee Broomfield. Anna Netrebko w roli Tatiany,Mariusz Kwiecień w roli Oniegina,opera Czajkowskiego Tą scenę operową artysta ceni sobie najbardziej,  gdyż –jak mówi-wszystko tam  działa perfekcyjnie jak w niemieckim samochodzie. Mariusz Kwiecień  jest też absolwentem Metropolitan Opera’s Lindemann Young Artist Development Program (1999). Obok nowojorskiej MET  szanuje bardzo  londyńską Covent Garden  która jest wg niego najlepszym teatrem profesjonalnym w Europie. Ostatnio zaprezentował się tam jako Rodrigez w ,,Don Carlosie” Verdiego, a w przyszlym sezonie planuje zaśpiewać   tytułową postać w operze Szymanowskiego ,,Król Roger”. Uwielbia śpiewać  w Santa Fe, Madrycie i Paryżu. W paryskiej Opera Bastille występował jako Belcore w ,,Napoju miłosnym” Donizettiego. W tej samej roli dał się  usłyszeć publiczności wiedeńskiej, a także w roli hrabiego Robinsona w ,,Il matrimonio segreto” Cimarosy. W innym teatrze paryskim  Palais Gamier zagrał tytułową rolę w ,,Eugeniuszu Onieginie” Czajkowskiego. W tej samej kreacji zaprezentował się  publiczności Teatru Bolszoj w Moskwie  i Bayerische Staatoper w Monachium. W mediolańskiej La Scali dał się poznać jako Otokar w ,,Wolnym strzelcu” Webera. Współpracy z La Scalą nie wspomina jednak najlepiej  ze względu na panujący tam rozgardiasz i  brak poczucia odpowiedzialności. Nie przepada  także za Operą Berlińską ze względu na przestarzałą konstrukcję. Natomiast ciepło wypowiada się o  Lyric Opera w Chicago, Seattle Opera czy San Francisco Opera. Mariusz Kwiecień jest artystą wymagającym i potrafi odrzucić propozycje angażu  jesli rażą go niedociągnięcia reżyserskie. Bliższe są mu opery włoskie niż francuskie. Nie lubi teatru który niewiele wnosi  poza kontrowersją. Popiera   natomiast nietuzinkowe i nieoczekiwane rozwiązania reżyserskie, które są ze sobą logicznie powiązane i wynikają z libretta.

Największym jego triumfem jest tytułowa rola w operze Mozarta  ,,Don Giovanni”. Wcielając się  100 razy w 16 rozmaitych produkcjach w postać dziarskiego uwodziciela odnosił ogromne sukcesy na światowych scenach: w Covent Garden, wiedeńskiej Staatsoper, w San Francisco Opera, Houston Grand Opera, Santa Fe Opera,  Seattle Opera (gdzie za tą kreacje został wybrany w 2002 roku Artystą Roku), w Tokio pod batutą Selji Ozawy, a także w Bilbao i Teatrze Wielkim  w Warszawie oraz w Operze w Krakowie. W roku 2011  jako Don Giovanni odniósł kolejny sukces na scenie MET w nowej produkcji Michaela Grandage.

Oprócz występów operowych Mariusz Kwiecień występuje na koncertach estradowych. Zaliczył szereg recitali w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Zaśpiewal kilkakrotnie ,,Niemieckie Requiem” Brahmsa m.in. z Atlanta Symphony Orchestra pod batutą Roberta Spano oraz z Rotterdam Philharmonic Orchestra pod batutą Walerego Gergiewa.

Autor:  Radosław Rzepkowski

Pomysł i poszukiwania: Krystyna Rzepkowska

Laureat I nagrody XV-go Międzynarodowego Konkursu Chopinowskiego w Warszawie w 2005 roku RAFAŁ BLECHACZ należy dziś do światowej czołówki pianistów młodszej generacji. Zaledwie 20-letni wówczas pianista zdeklasował swoich konkurentów, zdobywając oprócz głównej nagrody szereg specjalnych nagród za najlepsze wykonanie mazurków, poloneza, sonaty i koncertu.  Jego sukces miał miejsce po 30 latach od zwycięstwa innego słynnego Polaka-Krystiana Zimermana.

Rafał urodził się w 1985 r. w Nakle. W wieku 5 lat rozpoczął naukę muzyki w Szkole Muzycznej im. A.Rubinsteina w Bydgoszczy, a następnie studiował w Akademii Muzycznej im. F.Nowowiejskiego w tym mieście, gdzie w 2007 roku otrzymał dyplom w klasie prof. Katarzyny Popowej-Zydroń.  W latach dziecięcych fascynowała go gra  na organach  i pragnął zostać organistą, ale wyróżnienia i nagrody na różnych konkursach pianistycznych (m.in 1996-Gorzów Wlkp, 2002-Bydgoszcz, 2003-Hamamatsu, 2004-Maroko) zaważyły na wyborze fortepianu, któremu   poświęcił  życie. Po zwycięstwie w Konkursie Chopinowskim  otworzyły się przed nim drzwi na estrady koncertowe całego świata. Ale z zaproszeń korzystał powściągliwie kończąc w międzyczasie studia muzyczne i wstępując na filozoficzne studia uniwersyteckie. Mimo to koncertował w najbardziej ekskluzywnych salach koncertowych świata: Concertgebouw w Amsterdamie, Musicverein we Wiedniu, Alte Oper we Frankfurcie, Salle Pleyel w Paryżu, Herkulessalle w Monachium, Wigmore Hall w Londynie, Sala Santa Cecilia w Rzymie i w wielu innych większych miastach Europy. Występował też na festiwalach w Salzburgu, Verbier, La Roque-d’Antheron, na Klavier Festival Ruhr w Niemczech  czy Gilmore Festival w USA. Miał zaszczyt koncertować z najwspanialszymi dyrygentami jak Charles Dutoit, Walery Gergiew, Kent Nagano, Jerzy Semkow, Jerzy Maksymiuk, Antoni Wit,  David Zinman, Daniel Harding, Trevor Pinnock. W rok po zwycięskim konkursie Rafał Blechacz podpisał  kontrakt z firmą Deutsche Grammophon i stał się drugim polskim pianistą –po K. Zimermanie-związanym z tą firmą.  Jego nagrania są bardzo wysoko oceniane.

Dotychczas wydano: Preludia F.Chopina (2007), Sonaty J. Haydna, W.A. Mozarta i L.van Beethovena (2008), 2 Koncerty fortepianowe F.Chopina (2010),  Utwory C. Debussy’ego (2012) i Polonezy F.Chopina (2013).   Interpretacje Rafała emanują szczerością wypowiedzi i naturalnością,  a więc tym co  ,,dyktuje” mu serce.  Na tej płaszczyźnie  wypada korzystniej od wielu  pianistów.  Jego dewizą jest   naturalność w sposobie życia, która przeniesiona na pole wykonawstwa  daje wrażenie autentyczności,   ułatwiając  komunikacje z audytorium. Wydobywając z fortepianu głębokie treści muzyczne,  Rafał Blechacz jest w stanie pobudzić  u publiczności najbardziej skrywane emocje. Odnosi się to m.in. do uwielbianej muzyki Chopina która jest pełna  liryzmu i dramatyzmu, a także radości i smutku. Artysta potrafi przekazać  te uczucia w sposób szczery i bezpretensjonalny, zjednujący mu słuchaczy. W jego chopinowskich interpretacjach, szczególnie w polonezach i mazurkach, słychać  też wyraźnie  polskiego ,,ducha” chociażby przez wyeksponowanie zamaszystych rytmów narodowych. Krytyka muzyczna docenia jego intuicje muzyczną i talent. Zwraca też uwagę  na elegancje gry, młodzieńczą energię, pełną odcieni dynamikę i bogatą kolorystykę. Dlatego nie mogła nikogo zaskoczyć przyznana mu w bieżącym 2014 roku najbardziej prestiżowa  Nagroda Gilmore przeznaczona dla najbardziej utalentowanych pianistów.

Dyrektor Gilmore Artist Award  Daniel Gustin uzasadnił przyznanie nagrody w ten sposób: ,,Rafał Blechacz został przez nas wybrany jako artysta o naprawde wybitnej osobowości, którego muzykalność i oddanie się bez reszty sztuce wróżą mu długą i świetlaną karierę”. Po wręczeniu nagrody w Nowym Yorku Rafał Blechacz miał recital z muzyką Chopina, Mozarta, Beethovena i Debussy’ego. Nagroda Gilmore przyznawana jest co 4 lata, a został nią wyróżniony wcześniej (w 2002 roku) inny polski pianista Piotr Anderszewski.

Autor:Radosław Rzepkowski

Pomysł i poszukiwania: Krystyna Rzepkowska