DSC_0016

Rzeźby lodowe

Miasteczko Saint-Côme, byłoby jednym z wielu dziesiątek podobnych i nie wyróżniających się miasteczek w całej prowincji More »

_DSC0042

Indiańskie Lato

Wyjątkowo ciepła temperatura w ciągu października wystarczyła, by wszyscy zaczęli mówić o Indiańskim Lecie. Czym rzeczywiście More »

huitre

Boso ale w ostrygach

Od wieków ostrygi są wyszukanym daniem smakoszy dobrej kuchni oraz romantyków. Ostryga od czasów antycznych uchodzi More »

ville-msh1

Góra Świętego Hilarego w kolorze dojrzałej dyni

Góra Św. Hilarego ( fr: Mont St-Hilaire) jest jedną z 8 gór (a raczej wzgórz ze More »

24pazdziernika2016Wojcik1

Henryk Wójcik (1947-2018)

Polonia montrealska pożegnała Henryka Wójcika w piątek 07 grudnia 2018 na uroczystej mszy pogrzebowej w kościele More »

Domestic_Goose

Milczenie Gęsi

Wraz z nastaniem pierwszych chłodów w Kanadzie oczy i uwaga konsumentów jest w wielkiej mierze skupiona More »

rok-ireny-sendlerowej-logo

2018 rok Sendlerowej

Uchwała Sejmu Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 8 czerwca 2017 r.w sprawie ustanowienia roku 2018 Rokiem Ireny More »

Parc-Oméga1

Mega przygoda w parku Omega

Park Omega znajduje się w miejscowości Montebello w połowie drogi między Gatineau i Montrealem. Został założony More »

homer-simpson-krzyk-munch

Bliskie spotkanie ze służbą zdrowia.Nowela

Nie tak bardzo dawno temu w wielkiej światowej metropolii na kontynencie północno-amerykanskim w nowoczesnym państwie Kanadzie, More »

Flower-for-mother

Dzień Matki

Dzień Matki obchodzony jest w ponad 40 krajach na świecie. W Polsce mamy świętują 26 maja, More »

DSC_0307

Christo Stefanoff- zapomniany mistrz światła i koloru

W kanadyjskiej prowincji Quebek, znajduje się miasteczko Val David otoczone malowniczymi Górami Laurentyńskimi. W miasteczku tym More »

2970793045_55ef312ed8

Ta Karczma Wilno się nazywa

Rzecz o pierwszych osadnikach polskich w Kanadzie. W kanadyjskich archiwach jako pierwszy Polak imigrant z polski More »

Capture d’écran 2018-04-01 à 20.00.04

Rezurekcja w Parafii Św. Krzyża w Montrealu

W Montrealu oprócz czterech polskich parafii katolickich, zarządzanych przez Franciszkanów jest jeszcze jedna polska parafia należąca More »

Capture d’écran 2018-03-25 à 12.47.16

Wielkanoc w Domu Seniora

W sobotę 24 marca 2018 uczniowie z montrealskiego Szkolnego Punktu Konsultacyjnego przy Konsulacie RP w Montrealu More »

DSC_4819

Gęsie pipki i długi lot do punktu lęgu

Jak się mają gęsie pipki do długiego gęsiego lotu ? A jak się ma piernik do More »

embleme-insecte-montreal

Montrealski admirał

Entomologicznym emblematem prowincji Quebek  jest motyl admirał. W 1998 roku, Quebeckie Stowarzyszenie Entomologów zorganizowało publiczne głosowanie More »

Capture d’écran 2018-03-20 à 15.21.11

XVII Konkurs Recytatorski w Montrealu

W robotę 17 marca 2018 r. odbył  się XVII Konkurs recytatorski w Montrealu. W konkursie brały More »

herb templariuszy

Sekret Templariuszy

Krucjata albigeńska, jaką zorganizował przeciwko heretykom Kościół Katolicki w XIII wieku, zniszczyła doszczętnie społeczność Katarów, dzięki More »

Capture d’écran 2018-03-14 à 17.54.19

IV Edycja Festiwalu Stella Musica

Katarzyna Musiał jest współzałożycielką i dyrektorem Festivalu Stella Musica, promującego kobiety w muzyce. Inauguracyjny koncert odbył More »

800px-August_Franz_Globensky_by_Roy-Audy

Saga rodu Globenskich

August France (Franz) Globensky, Globenski, Glanbenkind, Glaubenskindt, właśc. August Franciszek Głąbiński (ur. 1 stycznia 1754 pod More »

Bez-nazwy-2

Błękitna Armia Generała Hallera

Armia Polska we Francji zwana Armią Błękitną (od koloru mundurów) powstała w czasie I wojny światowej z inicjatywy More »

DSC_4568

Polowanie na jelenia wirginijskiego, czyli jak skrócić zimę w Montrealu

Jest z pewnością wiele osób nie tylko w Montrealu, którym dokuczają niedogodności kanadyjskiej zimy. Istnieje jednak More »

CD-corps-diplomatique

Konsulat Generalny RP w Montrealu-krótki zarys historyczny

Konsulat Generalny w Montrealu jest jednym z trzech pierwszych przedstawicielstw dyplomatycznych powołanych przez rząd polski na More »

Capture d’écran 2018-03-07 à 08.47.09

Spotkania Podróżnicze: Krzysztof Tumanowicz

We wtorek, 06 marca w sali recepcyjnej Konsulatu Generalnego w Montrealu odbyło się 135 Spotkanie Podróżnicze. More »

Capture d’écran 2018-02-24 à 09.30.00

Polsko Kanadyjskie Towarzystwo Wzajemnej Pomocy w Montrealu

Polsko-Kanadyjskie Towarzystwo Wzajemnej Pomocy w Montrealu ( PKTWP) powstało w 1934 roku jako nieformalna grupa. Towarzystwo More »

poutine 2

Pudding Kebecki,czyli gastronomiczna masakra

Poutine jest bardzo popularnym daniem kebeckim. Jest to bardzo prosta potrawa złożona generalnie z trzech składników;frytki,świeże kawałki More »

original.1836

Sir Casimir-rzecz o gubernatorze pułkowniku jej królewskiej mości

Przy okazji 205 rocznicy urodzin przypominamy sylwetkę Kazimierza Gzowskiego (1813 Petersburg-1898 Toronto),najsłynniejszego Kanadyjczyka polskiego pochodzenia – More »

Syrop-klonowy

Kanada miodem płynąca

Syrop klonowy powstaje z soku klonowego. Pierwotnie zbierany przez Indian, dziś stanowi istotny element kanadyjskiego przemysłu More »

Capture d’écran 2018-02-22 à 12.57.23

Nowy Konsul Generalny RP w Montrealu, Dariusz Wiśniewski

Dariusz Wiśniewski jest związany z Ministerstwem Spraw Zagranicznych od roku 1994.  Pracę swą rozpoczął w Departamencie More »

24 marzec 2015

Chronologia sprzedaży budynków Konsulatu Generalnego w Montrealu

20 lutego 2018 roku, środowisko polonijne w Montrealu zostało poinformowane bardzo lapidarną wiadomością rozesłaną do polonijnych More »

Tag Archives: Radosław Rzepkowski

80-LECIE KRZYSZTOFA PENDERECKIEGO

Krzysztof Penderecki-polski kompozytor, dyrygent i pedagog, doctor honoris causa wielu uczelni muzycznych obchodzi swoje 80-te urodziny. Urodził się w 1933 roku w Dębicy i  już jako 8 –latek tworzył pierwsze kompozycje. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie.  Wyjątkowo błyskotliwy początek jego  kariery był zapowiedzią pózniejszych sukcesów. W roku 1959 zdobył 3 główne nagrody na Konkursie Młodych Kompozytorów.

penderecki

 W pierwszym tzw. awangardowym okresie twórczości koncentrował się na poszukiwaniu nowych, niekonwencjonalnych brzmień tradycyjnych instrumentów. Pociągnęło to rezygnacje z utrwalonych w muzyce zasad dotyczących podstawowych kategorii dzwiękowych jak i faktury. Przykładem tego są utwory: Tren Ofiarom Hiroszymy, Emanacje, De natura sonoris,  Polimorphie, Kanon, Kwartet smyczkowy, Wymiary czasu i ciszy, Fluorescencje. Nowy wątek wprowadził Penderecki w Stabat Mater (1962)  na 3 chóry a cappella, włączony pózniej  do Pasji wg św. Łukasza (1965). Prosta formuła 3 diatonicznych dzwięków stanowi tu kanwę  całej kompozycji. Celem kompozytora było zawsze poszukiwanie atrakcyjnych współbrzmień m.in. przez obfite stosowanie tzw.klasterów czyli pasm dzwiękowych. Klastery u Pendereckiego nie   pełnią tylko funkcji ,,plamy” lecz stają się strukturami które mogą być zestawiane, przekształcane i szeregowane. Priorytetem jest piękno i oryginalność brzmienia podporządkowane  stronie emocjonalnej, a samo brzmienie staje się filarem konstrukcyjnym utworów. To stawia  Pendereckiego w rzędzie przedstawicieli kierunku sonorystycznego w muzyce. W połowie lat 70-tych kompozytor porzucił częściowo ten nurt zwracając się ku tradycji. Przykładem tego zwrotu może być  potężne ,, Polskie Requiem”, dzieło 8-częściowe poświęcone ludziom i zdarzeniom związanym z polską historią  ostatnich dziesięcioleci. Dzieło to stanowi przykład   uniwersalnego języka muzycznego łączącego tradycje i współczesność. Nawiązuje do dawnych mistrzów tego gatunku ale nie identyfikuje się z nimi. Z tego okresu pochodzą: Trio smyczkowe, Sekstet, V Symfonia, Koncert fletowy, II Koncert skrzypcowy, opera Król Ubu.  Ważna pozycją jest oratorium ,,Siedem bram Jerozolimy” (1996)  napisane z okazji jubileuszu 3000 lat tego świętego miasta.

400px-Krzysztof_Penderecki_20080706Najnowsze zaś kompozycje przynoszą wielką różnorodność form i gatunków, a jednocześnie stanowią syntezę dotychczasowych zdobyczy kompozytora. Wśród nich są  m.in: VIII Symfonia, Koncert na róg i orkiestrę, Koncert fortepianowy, Pieśni zadumy i nostalgii.  Zwartość i jednolitość  kompozycji Pendereckiego wyznacza tekst słowny, tytuł lub  powtarzalność  elementów rytmicznych, melodycznych i harmonicznych. Sporą część jego dorobku  stanowi muzyka wokalno-instrumentalna. Do tego gatunku zalicza się Dies Irae (1967)-poświęcone pamięci zamordowanych w Oświęcimiu. Nowe techniki dzwiękowe są tu połączone z tradycyjnymi ujęciami melodycznymi. W Kosmogonii (1970 napisanej na 25-lecie ONZ kompozytor skupił się na muzycznej interpretacji tekstu odnoszącego się do powstawania świata. W Canticum  Canticorum Salomonis (1973 czytelność tekstu jest zlekceważona, ważne są tylko zawarte w nim emocje, które kompozytor transponuje na płaszczyznę żarliwej ekspresji muzycznej. W dziełach wokalno-instrumentalnych poruszane są tematy sięgajace do wątkow europejskiej cywilizacji,  kondycji czlowieka, jego natury, celów i nadziei. W Jutrzni (1970)  słychać wpływy wschodnioeuropjskiej muzyki kościelnej, w Magnificacie (1974) nawiązania do liturgii łacińskiej. Na uwagę zasługują też dzieła operowe Pendereckiego. W 1969 r. powstała opera Diabły z Louden wg sztuki Johna Whitinga. Akcja rozgrywa się w XVII wieku ale nietrudno odnalezć motywy i problemy aktualne i dziś: nietolerancja, okrucieństwo, zbrodnia i walka o zachowanie godności ludzkiej wobec nienawiści. W całym dziele zaznacza się mistrzostwo kompozytora oraz zmysł dramaturgiczny widoczny już wcześniej w Pasji według św.Łukasza. Dramat muzyczny Raj utracony powstał w 1978 r. na podstawie libretta Johna Miltona i został uznany za jedno z najwybitniejszych osiągnięć operowej twórczości II połowy XX wieku.

Autor: Radosław Rzepkowski                

 

TWÓRCA FESTIWALU W JOLIETTE

lindsay-fernand

  Ksiądz Fernand Lindsay (1929-2009) był znaną  postacią w życiu  muzycznym Quebecu, a  jego największym  osiągnięciem  było   powołanie Międzynarodowego Festiwalu  Muzycznego Lanaudiere w Joliette. Festiwal ten o światowym rozgłosie   przyciąga  od 35 lat najwspanialszych muzyków z całego swiata. Odbywa się w okresie letnim każdego roku w niedaleko położonym od Montrealu miasteczku Joliette i jego okolicach.

fernand_lindsay

 Lindsay urodził się w Trois-Pistoles w regionie Bas-Saint-Laurent.  Wielki wpływ na  rozwój jego osobowości  wywarł  wujek George Lindsay-organista w katedrze montrealskiej i dyrektor konserwatorium w Chicoutimi. W wieku lat 15 wstapił do seminarium duchownego włączając się w działalność środowiska muzycznego. Pobierał tam lekcje gry na fortepianie oraz na organach, klarnecie i fagocie. Pracę pedagogiczną rozpoczął w 1953 r., a równoczesnie zajmował się organizacją koncertów JMC w Joliette. W latach 1954-55 studiował filozofię na Uniwersytecie Montrealskim, a w 1962 roku zorganizował muzyczny festiwal-konkurs dla młodzieży powyżej 17 lat.  Jego laureatom przyznawano stypendia artystyczne  Centrum Sztuki w Orford. Z myślą o uczniach w wieku 9-16 lat stworzył obóz muzyczny w domenie Clercs de Saint-Viateur nad jeziorem Priscault w Saint-Come.  Uczestniczenie w  obozie bylo przez wiele lat ogromną radością dla tysięcy dzieci.  Każdego  poranka słychać było  śpiew chóru którym kierował  ksiądz Lindsay.  W 1965 stanął on na czele założonego przez siebie chóru ,, Des Chanteurs de la place Bouget.’’ Troskliwość i dar pedagogiczny pozwalały nazywać go ,,ojcem duchowym’’ młodych muzyków.  W 1963 roku Lindsay wyjechał do Paryża by kontynuować  na Sorbonie studia filozoficzne, a w  przerwach wakacyjnych   bywał na licznych europejskich festiwalach muzycznych. Wówczas w jego umyśle zakiełkowała  myśl  stworzenia w Quebecu międzynarodowego festiwalu muzycznego. Wybór padł na 70 tysięczne  miasteczko Joliette, które posiadało  kilka szkół muzycznych, 3 orkiestry młodzieżowe i odbywały się tam letnie obozy muzyczne. ,,Muzykalność” tego miasta mogła stanowić podatny grunt dla powołania  festiwalu. Realizacja  tych marzeń  dokonała się w 1978 r. Dużą rolę w dopięciu spraw organizacyjnych odegrała cierpliwość, siła przekonywania i charyzmat O.Lindsaya. Na ten rok  zaplanowano  8 koncertów upamiętniających 150 rocznicę śmierci Franciszka Schuberta. Wystąpiła wówczas 16-letnia ,,gwiazda’’ skrzypiec, sławna  dziś Angela Dubeau.

photo_736953_resizeAngele Dubeau,Fernand Lindsay

Tak narodzil się pierwszy, choć jeszcze skromny festiwal. Cenny wkład w organizację  wnieśli  bliscy wpółpracownicy Lindsaya: Rene Charette i Marcel Masse. Koncerty odbywały się w amfiteatrze Cegepu i pobliskich kościołach. W roku 1979 liczba  koncertów wzrosła do 35, a festiwal został oficjalnie uznany przez władze,   wybrano też pierwszą Radę Administracyjną. Stopniowo zaczęły napływać   subwencje rządowe,  które ułatwiały przygotowanie następnych festiwali.  Obecność wielu renomowanych solistów i zespołów  podnosiła prestiż imprezy. Coraz liczniejsza publiczność przemieszczała się wgłąb regionu Launadiere.  W 1987 r.

imagesfestival-lanaudiere

Fernand Lindsay został uznany za ,,osobowość roku’’na polu muzyki,  a Festiwal Lanaudiere stał się prawdziwym motorem rozwoju turystycznego i ekonomicznego dla całego regionu. W roku 1989 wraz z otwarciem nowego amfiteatru na 8 tysięcy miejsc, festiwal nabrał nowych rumienców. Ukończenie tej budowli było ukoronowaniem marzeń F.Lindsaya.

lindsay-fernand

Był on  posiadaczem najwyższych odznaczeń cywilnych w Kanadzie i w Quebecu : l’Ordre du Canada i l’Ordre National du Quebec. Otrzymał też medal JMC. W 2002 wręczono mu nagrodę Gubernatora Generalnego Kanady . Całe  jego życie było  nacechowane poświęceniem  się dla muzyki. Można powiedzieć że muzyka była jego życiem. Poszukiwał bez przerwy nowych dróg jej rozpowszechniania i w ten sposób przyczyniał się do uszlachetnienia  postaw  ludzkich przez sztukę.

Autor: Radosław Rzepkowski

Centrum Sztuki w Orford

Capture d’écran 2013-05-07 à 13.52.03

Miejscowość Orford  kojarzy się na ogół  ze szczytem górskim, wyciągami narciarskimi, pięknymi krajobrazami i kampingami.  Ale  bardziej wtajemniczeni wiedzą że jest tam  również usytuowane Centrum Sztuki organizujące festiwale i letnie obozy muzyczne. Na scenie kulturalnej Quebecu,   ulokowane w sercu parku narodowego  Centrum jest jednym z ważniejszych organizmów propagujących sztukę  muzyczną.Sation-de-ski-Orford

    Jego początki  sięgają roku 1951. Wówczas to pod auspicjami ,,Les Jeunesses Musicales du Canada”  zorganizowano tam  pierwszy obóz muzyczny. Tym samym ziściły się marzenia kilku osób : Allarde-Rousseau, Laurette Desruisseaux-Boisvert, Josepha-Hector Lemieux i Gillesa Lefebvre. Ten ostatni był przez ponad 20 lat dyrektorem Centrum w latach 1951-1972. Jego zasługi dla dynamicznego rozwoju Centrum są niezaprzeczalne. Lefebvre był człowiekiem pełnym zapału, energii i odwagi, wymagającym wiele od siebie i od innych. Jego entuzjazm udzielał się wszystkim, którzy z nim współpracowali. Podczas jego kadencji wybudowano wszystkie główne pawilony, sale przeznaczone do ćwiczeń (tzw.ćwiczeniówki) i rezydencje mieszkalne. Z myślą o koncertach otwarto też w 1960 roku salę koncertową.

blogue_20110704a

      W ramach organizowanych co roku letnich festiwali muzycznych odbywa się średnio 35 koncertów w wykonaniu różnych zespołów i solistów. Ważnym rodzajem działalności Centrum są letnie obozy muzyczne przeznaczone dla absolwentów konserwatoriów i wydziałów muzycznych uniwersytetów. Ich celem jest dostarczenie młodym muzykom skutecznych i pomocnych « narzędzi » dla ich artystycznego rozwoju. Obozy te będące rodzajem stażów muzycznych odbywają sie w lipcu i sierpniu. Stażyści uczestniczą w kursach pod kierunkiem wybitnych pedagogów. Są to staże kilkunastodniowe orkiestrowe, kameralne i klasy mistrzowskie. W tym roku 2013 po raz pierwszy  Centrum oferuje staż muzyki jazzowej na którym wykładać będą najwybitniejsi jazzmani z Kanady.  Stażysci występują też na koncertach, najczęściej darmowych, dla publiczności w sali « Gilles Lefebvre » i innych pobliskich miejscowościach, nabywając doświadczenia estradowego. Występy młodych artystów odznaczają się profesjonalizmem.

img_0364

 Orford stało się niemal obowiązkowym miejscem pobytu dla wielu młodych muzyków. Siłą przyciągającą jest m.in.  międzynarodowa renoma wielu pedagogów prowadzących kursy. Pierwsi profesorowie z zagranicy przybyli tam juz w 1956 roku.Wśród tych którzy wiernie powracali byli:  skrzypek-pedagog Lorand Fenyves,  Terence Helmer (czlonek kwartetu Orford), Janos Starker, Menahem Pressler, Yuval Yaron ( z Uniwersytetu Indiana w USA), Marc Durant, Andre Laplante (solista i profesor Glenn Gould School of Music) oraz wielu specjalistów w dziedzinie instrumentów dętych (czlonkowie OSM).

W roku 1973 w ramach festiwalu odbyły się pierwsze ateliers i koncerty muzyki barokowej w  niedaleko malowniczo położonym klasztorze St.-Benoit-du Lac. Pobyt w Orford  był  zawsze wielce inspirujący dla większości młodych artystów. Od 1981 roku organizuje się koncerty festiwalowe również w katedrze św. Patryka w pobliskim mieście Magog. W latach 1996-99 miały także miejsce konkursy międzynarodowe w kategorii dyrygentury i śpiewu operowego.

l_sabord_59

Dla pełniejszego wykorzystania infrastruktury  i z myślą o turystach otwarto w roku 1995 na terenie Centrum  16 rekreacyjnych domków kampingowych i restauracje. Domki  usytuowane w pięknej, leśnej scenerii przyciągają  w okresie letnim  licznych miłośników muzyki i natury. Natchnienie z piękna górskiej przyrody czerpią tam również artyści sztuk plastycznych, którzy już od roku 1955 partycypują  w stażach ( już po zakończeniu obozów muzycznych).  Ich prace nierzadko zainspirowane są muzyką. Np. Jean Paul Mousseau zainstalował własnego pomysłu lampy w rotundzie sali koncertowej, a rzezba « Vivace » stała się symbolem wizualnym Centrum.  Odbywają się tam   również wystawy obrazów artystów-malarzy i sympozja.

 Autor:Radosław Rzepkowski

zdj∂cia:materiały prasowe

Rok Wagnerowski

wagner-the-ring-1334756958-article-1

Przed 200 laty w roku 1813 urodził się jeden z najwybitniejszych kompozytorów  Ryszard Wagner. Był rówieśnikiem Verdiego, ale jego spojrzenie na przyszłość opery było całkiem inne. Zasłynął jako jej reformator i twórca dramatu muzycznego. Jego  reformatorskie idee zostały wyłożone w  pracach teoretycznych,  a przede wszystkim w rozprawie ,,Opera i dramat”. Przeciwstawiał się w nich stylowi  opery włoskiej i francuskiej, w których treści dramatyczne podporządkowane muzyce schodziły na plan dalszy. Wagner chciał doprowadzić do równowagi wszystkie elementy dzieła scenicznego- muzyki, poezji, gestu, akcji dramatycznej na wzór starożytnej tragedii greckiej. Realizując tę ideę Wagner  przekształcił  tradycyjną formę operową w dramat muzyczny. Kompozytor sam pisał libretta, projektował scenografie i kostiumy, zarządzał maszynerią na scenie i reżyserował, gdyż gest aktorski i dykcja były dla niego równie ważne jak fraza muzyczna.

wagner_1wagner_header

Nośnikiem akcji dramatycznej stało się słowo ujęte w postać tzw. niekończącej się melodii ( unendliche melodie). Zastąpiła ona symetryczne arie znane z  tradycyjnej opery. W miejsce  uwertury  wprowadził Wagner przygrywkę (vorspiel) bezpośrednio powiązaną z pierwszym aktem.  W niej wyeksponował tzw.  motywy przewodnie (leitmotives)  uosabiające postacie, rekwizyty, emocje czy cechy charakterów. Odgrywają one najistotniejszą rolę w ujednoliceniu akcji dramatycznej. Jednocześnie zrezygnował ze scen w ramach aktów. Wielkie znaczenie przypisał  potężnej   orkiestrze, której powierzył  rolę ilustracyjną i dramaturgiczną. Bez niej dramaty muzyczne Wagnera straciłyby absolutnie sens. Powiększając orkiestrę  wprowadził nowe instrumenty, m.in.tubę wagnerowską. Natomiast bardzo oszczędnie posługiwał się chórami.  Długie partie solistyczne i dialogi wymagają specjalnych predyspozycji, stąd nie każdy wokalista może podołać wyzwaniom ról wagnerowskich. Duże zasługi wniósł Wagner w  rozwój neoromantycznej harmoniki, której stopień  schromatyzowania osiągnął  apogeum.

headerimage_01

Do sfinalizowania dramatu muzycznego Wagner dochodził  stopniowo. Jego pierwsze opery ,,Boginka” i ,,Zakaz miłości” nie wykazywały jeszcze znamion nowatorstwa. Pierwszym dojrzałym dziełem była  opera ,,Rienzi”, ale nie wykraczała ona poza schematy wielkiej opery historycznej.  Sukces odniosła następna opera ,,Holender Tułacz” oparta na  skandynawskiej legendzie o przeklętym żeglarzu. Dowodem mistrzostwa jest chociażby uwertura, a wprowadzenie motywów przewodnich zadomowiło się na stałe w jego dziełach. Kolejne dzieło ,,Tanhauser” ukazujące konflikt świata surowych obyczajów i zmysłowych uciech przyjęto z aplauzem. Ideą przewodnią jest – podobnie jak w ,,Holendrze Tułaczu”- wybawienie bohatera przez miłość kobiety. Szereg fragmentów ,,Tannhausera” nosi już znamiona w pełni dojrzałego  stylu kompozytora. Za  przełomowe  dzieło uważa sie jednak operę ,,Lohengrin”. Zniknął  w niej podział na zamknięte ,,numery”, melodyka okresowa ustąpiła miejsca ,,unendlichemelodie”, a technika motywów przewodnich  została przeprowadzona z całą konsekwencją. Ukoronowaniem dążen reformatorskich Wagnera  stała się Tetralogia ,,Pierścień Nibelunga”. Jest to cykl 4 dramatów (Złoto Renu, Walkiria, Zygfryd, Zmierzch Bogów) osnuty na tle  sagi o Nibelungach.

wagner-the-ring-1334756958-article-1

Główną ideą  jest potępienie żadzy władzy i bogactwa oraz apoteoza miłości wyzwolonej z wszelkich więzów moralności. Rozmiarami, monumentalnością wystawy,  wymaganiami scenerii i obsadą orkiestry ,,Tetralogia” przerastała wszystkie dotychczasowe dzieła. Jej  prawykonanie miało miejsce na scenie teatru w Bayreuth w 1876 roku. Został  on  zbudowany specjalnie  z myślą o dziełach Wagnera i  odbywają się tam co roku Festiwale Wagnerowskie. Kwintesencją stylu wagnerowskiego jest 3-aktowy dramat ,,Tristan i Izolda”. Napięcia dramatyczne zostały  tu spotęgowane rozbudowaną chromatycznie harmoniką.

WDW_Wagner_Parsifal

Natomiast ukłonem w stronę tradycji stała się opera ,,Śpiewacy norymberscy”. Można w niej wyodrębnić arie i pieśni, a środki harmoniczne i melodyka uległy uproszczeniu. Ostatnim dziełem Wagnera było  misterium sceniczne ,,Parsifal” oparte na legendzie o świętym Gralu. Zostało ono napisane z myślą o wystawieniu na scenie w Bayreuth. Ryszard Wagner zmarł w 1883 roku i pochowany został w Bayreuth.

Autor: Radosław Rzepkowski

40-LECIE ZESPOŁU « TATRY

22244_271767892113_3459582_n

Montrealski zespół taneczny ,,Tatry” jest jednym z najbardziej znanych polonijnych zespołów folklorystycznych w kanadyjskiej prowincji Quebec.  Powstał w roku 1973 z inicjatywy Albina Morzajewa, który był jego pierwszym prezesem. Pierwszym natomiast choreografem zespołu został znany tancerz i choreograf  Jerzy Różycki. Liczba członków  wzrastała błyskawicznie : od 8 osob w roku 1973 do 54 w roku 1975. Katolickie stowarzyszenie ,,Zgoda” mające  siedzibę przy parafii św. Michała stało się pierwszym sponsorem zespołu. W sezonie 1976/77 funkcje prezesa przejęła Halina Pagacz. Wówczas to ,,Tatry” wystąpiły dwukrotnie w programie telewizyjnym ,,L’Ecole de musique Hall”, a najstarsza grupa wzięła udział w festiwalu ,,Polonia jutra” w Toronto. Na początku lat 80-tych prezesem zespołu został Jerzy Jędrzejowski, który podjął trudne zadanie odbudowy zespołu po odejściu najstarszych tancerzy.

p2120008_amend

W roku 1982  na stanowisko choreografa i kierownika artystycznego przyjął Andrzeja Koczorowskiego, byłego  tancerza-solistę zespołów pieśni i tańca ,,Śląsk” i ,,Mazowsze”. W roku 1984 zespół wystąpił na balu Polonii kanadyjskiej okręgu Quebec, a na akademii 3-maja zaprezentował po raz pierwszy tańce góralskie.  W roku 1986 zainaugurował swoje występy na międzynarodowym festiwalu folklorystycznym w Drummondville (Quebec). W tymże roku  prezesem  został Bogdan Wilecki, który kierował zespołem przez następnych 9 lat. Za jego prezesury ,,Tatry” wystąpiły na festiwalach w Cornwall (Ontario), Quebec City,  Brossard, Lachine i ponownie w Drummondville. Zespół brał udział nie tylko w występach estradowych, ale również w paradach ulicznych.  Pojawiał się na obchodach św.Patryka, 24 czerwca brał udział w uroczystościach z okazji św.Jana  oraz  z okazji Dnia Kanady. Dość regularnie uczestniczył w balach Kongresu Polonii Kanadyjskiej. I tak w roku 1988 wystąpił na balu w obecności byłego premiera Kanady Briana Mulroney, a w roku 1989 w obecności gościa honorowego – ówczesnego premiera prowincji Quebec Jacques’a Parizeau. Za kadencji B.Wileckiego  ,,Tatry” uczestniczyły z wielkim sukcesem w Festiwalu Zespołów Polonijnych z całego świata  w Rzeszowie (1993). W roku 1994  wystąpiły w telewizyjnym montrealskim programie Tele-Polonica, a także na koncercie z udziałem zespołu węgierskiego ,,Bokreta” i portugalskiego ,,Azores”.

15328_353164657113_1296030_n 26003_344301132113_1097484_n26003_344303697113_4075941_n

W roku 1995 prezesem zespołu został Edward Śliz. W  kolejnym roku 1996 młodzież ponownie wyjechała do Polski na Festiwal Polonijnych Zespołów Folklorystycznych w Rzeszowie, a następnie w 2000 roku zespół wystąpił na polonijnym festiwalu w Milwaukee zorganizowanym przez Polish Folk Dance Association of the Americans (PFDAA). Uczestniczył również w różnych uroczystościach w Montrealu oraz w festiwalach w Mansonville (Quebec) i w Ottawie (Ontario), a w roku 2002 ponownie występował w Rzeszowie na Festiwalu Zespołów Polonijnych. W roku 2003 stanowisko prezesa zespołu przejął Kazimierz Filas, a kierownikiem artystycznym została Krystyna Jędrzejowska, która przez wiele już lat prowadziła zajęcia z grupami dziecięcymi . ,,Tatry’’ nawiązały kontakty z zespołami Śwarni i Lechowia w Toronto, organizowały koncerty z udziałem zaproszonych zespołów i uczestniczyły w festiwalach polonijnych w Syracuse (N.Y.), w Toronto i Ottawie. Współpracowały z zespołem ,,Podhale” i 3-krotnie zorganizowały wspólne bale w sali Town of Mount Royal

15328_353164517113_1468217_n 15328_353164667113_3305204_n 15328_353164797113_7869833_n

W pamiątkowej księdze wydanej z okazji 25-lecia zespołu w roku 1998 można przeczytać  jakie wrażenia wyniosła młodzież z podróży do Polski. Jedna z uczestniczek napisała:  ,,To że nie mieszkam w Polsce – to wcale nie znaczy że nie czuje się Polką…” Na festiwalach w Rzeszowie występują zespoły z różnych krajów, ale łączy je  polskie słowo i polska muzyka. Młodzież podkreśla, że wyjazdy do kraju przodków wzmagają  poczucie dumy  narodowej i zacieśniają  więzi z naszymi rodakami. Te patriotyczne odczucia  są efektem wieloletnich wysiłków wychowawczych rodziców i kierownictwa zespołu. Od wielu lat związana z zespołem Krystyna Jędrzejowska jest prezesem zespołu. Jej czas poświęcony na pracę z dziećmi  przynosi nie tylko radość, ale i przybliża piękno polskiego folkloru. Przez 40 lat istnienia zespół taneczny ,,Tatry” przyczynił się znacznie do podtrzymywania polskości i dopomógł w kształtowaniu braterskich więzi wśród społeczności polonijnej.

Autor:Radosław Rzepkowski

30-LECIE ,,I MUSICI DE MONTREAL’’

Turovsky-Yuli-03

W pejzażu muzycznym Montrealu ważne miejsce zajmuje kameralny zespół smyczkowy ,,I Musici de Montreal”. Jego założycielem i szefem artystycznym był zmarły w roku ubiegłym znakomity wiolonczelista i dyrygent pochodzenia rosyjskiego July Turowski- absolwent Konserwatorium Moskiewskiego i  solista sławnego moskiewskiego zespołu kameralnego Rudolfa Barszaja. W 1976 roku Turowski wyemigrował do Kanady i osiadł w Montrealu gdzie wraz ze swoją żoną Eleonorą podjął pracę na Uniwersytecie Montrealskim.

Capture d’écran 2013-03-21 à 06.48.48

W roku 1983, a więc równo przed 30 laty, postanowił stworzyć zespół smyczkowy złożony ze studentów fakultetu muzycznego. Jego skompletowanie  nie było rzeczą trudną. Więcej czasu pochłaniała praca nad zgraniem orkiestry którą nazwano ,,I Musici de Montreal”.  Wkrótce zespół zaprezentował się na pierwszym koncercie w sali Redpath na Uniwersytecie McGill, a w 1986 r.występował już po całym Montrealu. Niebawem nagrał 3 pierwsze CD pod etykietą brytyjskiej kompanii Chandos, a w roku 1990 odbył pierwsze tournee koncertowe po Azji.

I Musici de Montreal1.LgGrpCR

 Trzon zespołu stanowi do dziś 15 muzyków-smyczkowców (skrzypce, altówki, wiolonczele), w tym solistka- I skrzypaczka Julie Triquet. W zależności od repertuaru ,,wypożycza” się muzyków innych specjalności. W repertuarze  dominowały przez wiele lat utwory barokowe, ale można było też  znaleźć  utwory z innych epok. W tym preferowanym gatunku muzyki barokowej Juli Turowski   poszukiwał pełnego, soczystego brzmienia zwracając jednocześnie uwagę na wydobycie ekspresji. Takie  emocjonalne podejście do muzyki barokowej, nie ujmując przy tym niczego, odbiegało  od dzisiejszych   zdyscyplinowanych interpretacji  tej muzyki. Ale i opracowania   utworów  współczesnych uwypuklały  całe bogactwo ekspresji zawarte w  partyturach.

AN29954

Dla Turowskiego jednym z elementów odbioru muzyki była tzw. wizualizacja, czyli zdolność do plastycznego postrzegania muzyki w formie  obrazów. Sam  dyrygent przyznawał że jest to  ,,specjalizacja” rosyjska. Według niego muzykę powinno się nie tylko słyszeć ale i widzieć. Krytyka i publiczność dostrzegały  emocjonalizm  Turowskiego wraz z umiejętnościami  komunikowania się z audytorium. Obecnie  dyrekcję artystyczną ,,I Musici de Montreal” przejął Jean-Marie Zeitouni.

3565256308_410f2d823b_z

 W okresie wieloletniej działalności  orkiestra otrzymała szereg  wyróżnień, m.in. w 1988 roku « Diapason d’Or » za nagranie XIV Symfonii Szostakowicza i « Rosette » du Pinquin Guide w 1992 roku za Concerti grossi op.6 Haendla. W grudniu 1998 roku Rada Quebecu d/s muzyki przyznała orkiestrze ,,Prix Opus” w kategorii « Wydarzenia dyskograficzne roku » i w kategorii « Najlepsze nagrania muzyki współczesnej » za utwory Góreckiego, Parta i Schnittke. W marcu 1999 r. ,,I Musici” otrzymali Grand Prix od Rady Sztuki CUM  za wyjątkowy wkład w popularyzowaniu muzyki  na terenie Montrealu. Orkiestra występowala w największych salach koncertowych świata: w Lincoln Centre w Nowym Yorku, Palais des Beaux-Arts w Brukseli, w lipskim Gewandhausie, Kioi Hall w Tokio, Victoria Hall w Genewie. Na terenie Montrealu można ją usłyszeć w La maison symphonique, w sali Tudor Ogilvy a także w kościołach, domach kultury, parkach, w Theatre Mirelle, Chapelle Historique du Bon Pasteur. Dawniej występowała w corocznej serii koncertów w Teatrze Maisonneuve i w Pollack  Hall. Dotychczas ,,I Musici” nagrali 34 CD pod etykietą Analekty i Chandos. W obecnym sezonie 2012-13 orkiestra przygotowała 3 serie koncertów: w La maison symphonique, w Tudor Hall Ogilvy i w innych miejscach.

141_la_violoncelliste

W maju koncertem muzyki czeskiej dyrygować będzie Jean Michel Malonte (chef de residence zespołu).  Zespół wystąpi też z koncertem muzyki francuskiej w którym jako soliści wystąpią Julianne Bouliane (mezzosopran) i Phillipe Addis (baryton).

Autor: Radosław Rzepkowski

KWARTETY SMYCZKOWE W QUEBECU

545154_322329547839110_955540564_n

Kwartety smyczkowe  są to małe czteroosobowe zespoły kameralne. Podobnie jak orkiestry symfoniczne wykazują  nieustanną żywotność    znajdując wciąż wśród kompozytorów dostarczycieli nowych utworów. Spośród  zespołów kameralnych w Quebecu na czoło wybijają się właśnie kwartety smyczkowe. Do najwybitniejszch należą: ,,Claudel’’, ,,Alcan’’ i  ,,Molinari’’.  Przyjęte nazwy  mają swoje uzasadnienie.

molinari

Kwartet ,,Claudel” istnieje od 1989 roku, a przyjął swą  nazwę  od  nazwiska wielkiej rzezbiarki francuskiej Camille Claudel,  przyjaciółki Rodina. Jeśli potrafiła ona po mistrzowsku rzezbić twardą materię  zwinnymi palcami, to artystki  kwartetu  rzezbią materię dzwiękową  pociągnięciami smyczków. Kultywują one, podobnie jak Camille, rodzaj sztuki feministycznej, utożsamiając się z jej osobowością. Nie przypadkiem więc zespół składa się wyłącznie z kobiet. Jego  interpretacje  pełne są kobiecej pasji i namiętności. Na uwagę zasługuje też szlachetność brzmienia i zadziwiająca precyzja.  Artystki w sposób  zgodny odczytują zawartości  partytur, co ułatwia im osiągnięcie zespołowej jedności. Oprócz  wykonywanej muzyki klasycznej, czerpią  też z repertuaru  współczesnego, między innymi z twórczości  kompozytorów kanadyjskich ( Ernest Mc Millan, Claude Champagne, Alain Trudel). Koncertują głównie w  prowincjach Quebec i Ontario. Nagrywają również płyty. Oprócz  pracy w kwartecie grają w  orkiestrach symfonicznych.

Capture d’écran 2013-03-13 à 23.58.23

Kwartet smyczkowy ,,Alcan’’ o wspaniałej reputacji istnieje dzięki  subwencjom  korporacji aluminiowej ,,Alcan”. Stąd pochodzi jego nazwa.   Jest on   jakby ramieniem Orkiestry symfonicznej  Saguenay-Lac-Saint-Jean, a jego siedzibą – Chicoutimi.  Członkowie kwartetu  wchodzą  jednocześnie w skład orkiestry jako odpowiedzialni w sekcji skrzypiec, altówek i wiolonczel.  ,,Alcan’’zaistniał po ogłoszeniu wyników konkursu, a  zwycięzców zaangażowała orkiestra. W przyszłym roku będzie obchodził  25-lecie. Jako część orkiestry  zespół ten  nie musi zajmować się sprawami  administracyjnymi poświecając  się wyłącznie sprawom artystycznym. Koncertuje w Quebecu i w całej Kanadzie, uczestniczy w warsztatach  krajowych i zagranicznych doskonaląc swoje umiejętności pod kierunkiem sławnych mistrzów. Jego wykonania odznaczają się doskonałym zgraniem i głęboką ekspresją.  Występy zespół poprzedza  często komentarzami przybliżającymi publiczności wykonywane utwory.  Repertuar kwartetu ,,Alcan” obejmuje muzykę  klasyczno-romantyczną XVIII  i XIX wieku, nie stroniąc jednocześnie od muzyki współczesnej. W skład kwartetu wchodzą obecnie: Laura Andriani (I skrzypce), Nathalie Camus (II skrzypce), Luc Beauchemin (altówka) i David Ellis (wiolonczela).

28130_2

Kwartet Alcan

Kwartet ,,Molinari” należy też do czołówki zespołów kameralnych Quebecu. Nosi on imię znanego,  zmarłego już malarza kanadyjskiego, człowieka artystycznej awangardy, Guido Molinariego. A więc nie jest przypadkiem ze specjalizuje się w muzyce współczesnej XX i XXI wieku. Zespół powstał w 1997 roku z inicjatywy Olgi Ranzenhofer, minęło więc 15 lat jego działalności. Już w sezonie 1997/98 został laureatem « Prix Opus » w kategorii « Odkrycie Roku » przyznanej przez Radę Quebecu d/s.muzyki.  Od pierwszych jego występów  krytycy podkreślali wysoki poziom artystyczny zespołu. ,,Molinari” uczestniczył w  wielu festiwalach krajowych i zagranicznych.  Wielkim wydarzeniem w historii zespołu było wykonanie w wersji teatralnej 7 kwartetów smyczkowych kompozytora kanadyjskiego R.Murraya-Schafera. Zostały one uwiecznione w nagraniach. Za tę  kreacje  Kwartet ,,Molinari” otrzymał   od Rady Quebecu d/s.Sztuki « Prix Opus » 1999/2000  w kategorii ,,Koncerty roku w Montrealu”.

Z innych  zespołów kameralnych w Quebecu  warto też wymienić  ,,Kwartet Bozzini” i ,,Kwartet Cartier”. Reprezentują one  również wysoki poziom artystyczny i dają rocznie kilkadziesiąt koncertów w Kanadzie  i za granicą.

Radosław Rzepkowski

WSPOMNIENIE O VIVIERZE

29664 Claude Vivier par Pierre Saint-Amand


Claude Vivier (1948-1983), którego 30 rocznica tragicznej śmierci przypada w tym roku, należy do najwybitniejszych kompozytorów kanadyjskich. Tacy luminarze muzyki XX wieku jak Ligeti i Kagel uważali go nawet za największego kompozytora jego generacji. Był to niewątpliwie wielki talent tworzący muzykę przykuwającą wizjonerskimi pomysłami. Pozostawił 49 kompozycji różnych gatunków włączając operę, dzieła orkiestralne i kameralne. Prosta modalna melodyka, nietuzinkowa harmonia i  iskrząca orkiestra stanowią o jego indywidualizmie  W latach 1967-70 przyszły kompozytor  uczęszczał do Konserwatorium Montrealskiego. Już jego pierwsze utwory ,,Quatuor a cordes’’ i ,,Ojikawa’’(1968), w których użył nowatorskiego języka muzycznego, wzbudziły zainteresowanie środowiska muzycznego. Zaczęto je  umieszczać  w programach koncertowych. W 1971 Vivier wyjechał na stypendium do Utrechtu gdzie studiował u Michela Koeniga muzykę elektroakustyczną, przebywał też w Paryżu (1970) jako uczeń Paula Mefano i w Kolonii (1972-74) u Karlheinza Stockhausena. Ten ostatni wywarł decydujący wpływ na jego twórczość. 

avers_vivier_BR-A_photo

Kolejne utwory poświadczają zainteresowanie   muzyką wokalną . Są to m.in.:,,Musik fur das Ende’’ (1971), ,,Desintegration’’ (72-74), ,,Chants’’ (73), ,,O!Kosmos’’ (73) ,,Jesus erbarme dich’’ (73) ,,Lettire du Dante’’ (74). Po powrocie do Montrealu napisał Vivier 7 krótkich utworów na duety i instrumenty solowe, a także utwory orkiestrowe : ,,Liebergedichte’’ (75) i ,,Sidharthe’’ (76). Następnie studiował przez kilka mięsiecy na Uniwersytecie w Ottawie. Wówczas powstała muzyka na taśmę do ,,Wozzecka’’ według Buchnera. W latach 1976-77 kompozytor odbył  podróże do Japonii, Iranu, Javy i Bali. Doświadczenia z pobytu na Wschodzie odcisnęły swe piętno na jego twórczości. Dotyczy to języka muzycznego i filozoficznego  podejścia w poszukiwaniu miejsca  dla sztuki (Pulau Dewata, Shiraz, Paramirabo). W ,,Journal’’ z 1977 roku poruszył temat miłosci i nieśmiertelności. W tymże roku powstały dwa balety ,,Love Songs’’ i ,,Nanti Malam’’a w roku 1980 opera ,,Copernicus’’ do własnego libretta. Najwspanialsze jego dzieła to ,,Lonely Child’’ na sopran i orkiestrę kameralną oraz ,,Zipangu’’ na orkiestrę smyczkową. Jego gwałtowna śmierć przerwała pracę nad ostatnim  utworem pomyślanym jako fragment opery o Piotrze Czajkowskim. Muzyka Viviera  jest wyjątkowo oryginalna. Nie przypomina żadnego stylu muzycznego i plasuje się poza wszelkimi nurtami prądów współczesnych. Ze wzgledu na bezpośrednią i bulwersującą ekspresję trudno ją  zakwalifikować w jakieś stylistyczne ramy. Na czoło wysuwa się  w niej zaprogramowana prostota, a co za tym idzie brak myślenia polifonicznego. Jest to muzyka przejmująca, ekspresyjna o charakterze statycznym. Melodyka zbliża się często  do mowy, szeptu, oddechu czy wibracji. Dominują  teksty sztucznie tworzone   ze zmieszania sylab, zgłosek i słów   różnych języków. Melodyka jest wąskozakresowa, niekiedy w systemie swobodnej 12-dżwiękowości.

ClaudeVivier2A

Wokół tej śpiewnej mowy koncentruje się m.in.najpopularniejsze dzieło Viviera ,,Copernicus’’. Centralną postacią jest tu narrator czytający ,,Księgę historii’. Kopernik staje się tylko figurą odniesienia do Universum, w którym to  wspinają się  i poruszają po schodach i rusztowaniach symbole hinduskich Bogów, Merlina, Królowej Nocy, Tristana i Izoldy. Jest to głęboka metafora poszukiwania, tęsknoty za odnalezieniem celu życia. Wymienione  postacie  śpiewają, mówią i grają na solistycznie traktowanych instrumentach. ,,Copernicus’’ jest filozoficznym dziełem pełnym piękna, zachwycającym konstrukcją brzmieniową, plastyczną i teatralną. Przy różnorodności rodzajów ekspresji jesteśmy tu otoczeni jednorodnym ideowo Universum. Wyrazne wpływy Wschodu i liczne symbole tchną odległym egzotyzmem.

61P8DSanBdL

 Do innych wspaniałych utworów Viviera należą ,,Prolog do Marco Polo’’ na narratora, 6 głosów solowych i orkiestrę, ,,Shiraz’’ na fortepian solo, aria ,,Samotne dziecko’’, ,,Buchara”. W 1983 r. powołano Towarzystwo  Przyjaciół Viviera które ma na celu przybliżać i rozpowszechniać dzieła tego przedwcześnie zmarłego kompozytora.

Autor:Radosław Rzepkowski

Zdjęcia:archiwum