Serge Reggiani (ur. 2-05-1922 w Reggio-Emilia, Italia, zm. 23-007 2004 w Paryżu) – aktor i piosenkarz francuski, pochodzenia włoskiego. Przyjechał do Francji wraz z rodzicami jako 8-latek. Na studiach aktorskich został odkryty przez Jeana Cocteau i wystąpił w jego sztuce Les parents terribles, odnosząc duży sukces. Po wojnie debiutował w filmie. Wystąpił m.in. w Les Portes de la nuit, Złotym kasku (1952), “Nędznikach” (1957), Pianiście (1998, produkcja hiszpańska, reż. Mario Gas); łącznie w około 80 filmach. Pracował także dla teatru, występował w sztukach Sartre’a i Becketta. W wieku 44 lat zadebiutował jako piosenkarz. Wspierany przez Simone Signoret i Yves’a Montanda, zyskał dużą popularność jako wykonawca utworów Georges’a Moustaki, a także wielkich poetów Rimbauda i Beaudelaire’a. Najbardziej znane piosenki Reggianiego to Dezerter i Wolność.

Po samobójczej śmierci syna Stéphane’a (1980) popadł w depresję i chorobę alkoholową; w ostatnich latach życia zyskał dodatkowe uznanie jako malarz.

Czas mi dany 

Ile czasu…
Ile tego czasu jeszcze?
Tych lat i tych dni, godzin ile jeszcze
Gdy o tym myślę,  moje serce bije mocniej
Mój kraj to jest życie,
Ile czasu…
Ile go jeszcze

Kocham ten czas, który mi pozostał…
Chcę śmiać się, biec, mówić i płakać,
I widzieć i wierzyć
I pić oraz tańczyć
Krzyczeć, jeść, pływać, skakać i być nieposłusznym
I jeszcze i jeszcze
Latać, śpiewać, odchodzić i powracać
Cierpieć oraz kochać!
Tak bardzo kocham ten czas mi dany.

I nie wiem już gdzie urodziłem się, ani kiedy
Wiem tylko, że nie tak dawno…
I, że mój kraj to jest moje życie.
Tamtymi czasy mój dziadek mawiał:
- Czas jest jak ten chleb;
Więc zostaw go troszkę na później.

Zostało mi trochę chleba,
Zostało mi czasu, lecz ile?
Chcę bawić się…
Chcę śmiać się i śmiać się i radować.
I płakać mogę, bo umiem
Chcę pić dobre wino i się upijać
Tańczyć, krzyczeć, latać, pływać w Oceanie
I jeszcze i jeszcze…
Chcę śpiewać,
Chcę mówić, aż skończy się głos
Tak bardzo kocham ten czas mi dany.

Ile czasu…
Ile tego czasu jeszcze?
Te lata, te dni i te godziny złowieszcze?
Pragnę historii, podróży…
Tyle ludzi muszę spotkać, namalować obrazów,
Dzieci sfotografować, kobiety, wielkich ludzi,
Małych ludzi, kretynów, smutasów,
Bardzo inteligentnych i idiotów.
To śmieszne, bo idioci uspokajają,
Jak listowie pośród róż.

Ile czasu…
Ile tego czasu jeszcze?
Tych lat, tych dni, tych godzin ile?
Mam to w dupie, kochanie moje miłe,
Kiedy orkiestra przestanie grać, ja i tak tańczyć będę jeszcze,
Gdy samoloty przestaną latać, ja sam do chmur polecę.

Kiedy zatrzyma się czas…
kochać cię wciąż będę jeszcze,
Nie wiem gdzie…

Nie wiem jak…

Lecz będę kochać cię.

Zgodzisz się ?

Autor: Serge Reggiani
Przekład z francuskiego: MonsieurLaPadite

grafika:Salvador Dali