Lee Uang urodził się pod szczęśliwą gwiazdą. Ojciec Lee był urzędnikiem w ministerstwie w Pekinie, matka i starsza siostra pracowały w fabryce włókienniczej, domem zajmowała sie babka. Mały Lee wyrastał wśród kuchennych obrządków i domowej krzątaniny, wtulony w ciepły domowy kąt i opiekuncze ramiona babki. Od urodzenia był oczkiem w głowie ojca i obiektem wiecznej troski matki, która dostrzegała jego nieśmiałość i wyjątkową wrażliwość.

Juz w szkole podstawowej, nauczyciele zwrócili uwagę na zdolności plastyczne Lee i od tamtego czasu jego losy wydawały się być przesądzone. Cała rodzina wspierała małego Lee, któremu dodatkowe lekcje z rysunku i kaligrafii wypełniały każdą wolną godzinę dnia.

“Dzieci nie powinny tracić czasu na zabawę,” mawiał ojciec.“ Każdą wolną chwilę trzeba poświęcać na naukę, tylko tak można do czegoś w życiu dojść.”

Ojca Lee rozpierała duma z powodu talentu syna, a sam Lee nabrał przekonania że za wytrwałą naukę spotka go nagroda. Toteż nie zdziwił się gdy na ostatnim roku Akademii otrzymał propozycję  kontynuacji nauki w Kanadzie.

Wśród znajomych w Pekinie, Lee został bohaterem i jako takiego przyjęła go chińska społeczność w Montrealu z ktorej to pochodził jego sponsor. Tylko wiecznie zatroskana matka Lee była pełna obaw o jego los.

„ Przyjechałem do Montrealu latem,” wspominal Lee. „ W czasie gdy gwiazdy na niebie są najbardziej widoczne. Każdej nocy wypatrywałem swojej gwiazdy, ale nieboskłon byl tu inny. Powoli uczyłem się tracić czas. Dużo chodziłem pieszo. Podobały mi się montrealskie kolorowe ulice i styl miasta, tylko tutejszej sztuki  nie mogłem zrozumieć. W czasie studiów w Pekinie miesiącami pracowałem nad techniką. Mój profesor potrafił dostrzec każdy niewłaściwy ruch pędzla, każdą zbędną kreskę. Tutaj mało ceniono te umiejętności. Powoli traciłem zapał do dalszych studiów.  W koncu opuściłem szkołę, a mój sponsor opuścił mnie,” Lee uśmiechnął się ale oczy mu poszarzały.

“ Zaszyłem się w moim domowym kącie. Bywały dni kiedy miałem zupełnie dobry nastrój. Malowałem wtedy ludzi których widziałem przez okno, ale moje obrazy nie sprzedawały się. Przestawiłem się na martwą naturę. Taką z mlekiem w szklance, albo z chlebem przekrojonym nożem…”

Lee spojrzał na niewielki obraz nad łóżkiem.

“Ze wszystkich moich malowideł z tamtych czasów został mi ten jeden,” podkreślił z dumą.

Obraz przedstawiał łaciatą krowe stojącą na maleńkim skrawku trawnika otoczonego burymi ruinami miasta. Sprawiał przygnębiające wrażenie „ To mój ostatni,” pospieszył z wyjaśnieniem Lee. „Wszystkie inne oddałem właścicielowi lokum, bo nie miałem pieniędzy na czynsz. Poźniej też nie miałem…ani pieniędzy, ani obrazów, ani farb. Właściciel powiedział że mnie wyrzuci na ulicę. Mój strach miał wtedy wielkie oczy,” Lee starał się zażartować.

„Kiedys, znajoma podarowała mi trochę farb i poprosiła o namalowanie obrazu “ z uczuciem” więc …namalowałem  ten strach w oczach,” przekornie uniół głowę i zamilkł w oczekiwaniu na komentarz. Przez moment zapanowała cisza.

“Pewnego dnia zbudziłem się z myślą, że juz czas odnaleźć moją szczęśliwą gwiazdę. Nagłe poczucie że stanąłem u progu ostatecznego rozwiązania mojej sytuacji dodało mi energii. Już wcześniej nabrałem przekonania że źle zrozumiałem  cel mojej podróży, to nie tu, na ziemi czekało na mnie szczęście, tylko tam, wśród gwiazd… Tego dnia planowanie mojej podróży do gwiazd przerwało pukanie do drzwi. Byłem pewien że to właściciel mieszkania więc zacząłem  krzyczeć o moim planie…” żachnął się.

“ A to był listonosz. Nie myślę już o tym co by było, gdyby się wtedy nie pojawił, bo od tamtego czasu dużo się zmieniło. Powiedzieli mi że muszę się leczyć. Poznałem ludzi którzy myślą inaczej i czują więcej. To od nich nauczyłem się innego spojrzenia na siebie i na życie. Świat wydaje mi się teraz ciekawszy. Poznalem jeszcze jeden jego wymiar… Po latach przerwy odnowiłem kontakt z siostrą. Nie planuję powrotu do Chin. Poznałem siebie, nie jestem taki jak dawniej,” Lee wykonał mimowolny ruch ręką jak gdyby starał się odpędzić natrętną muchę. “Wiekszość dni spędzam w montrealskim Old Port. Każdego miesiąca wykupuję tam od miasta specjalne miejsce. Maluję kolorowe ulice albo portrety ciekawskich turystów. O dziwo sprzedają się. Myślę, że już niebawem bedzie mnie stać na moje własne, małe studio, jak przystało na kogoś kto urodził się pod szczęśliwą gwiazdą.”

Autor: Elżbieta Uher

Szkic ołówkiem: Elżbieta Uher